Skiën op vulkanen in Patagonië

Mijn liefde voor vulkanen begon drie jaar geleden. Samen met een aantal vrienden beklom ik Villaricca en Llaima in Chile. Sindsdien heb ik de smaak te pakken en probeer ik elk jaar een aantal nieuwe vulkanen te beklimmen. Het is reeds mijn vierde seizoen in Zuid-Amerika en het wordt moeilijker om nieuwe vulkanen van mijn lijstje te schrappen. Degenen die gemakkelijk bereikbaar zijn via openbaar vervoer of dichtbij een skigebied heb ik al gedaan. Ik moet dus verder van de ‘bewoonde wereld’ reizen.

Eerste liefde

In het begin van mijn trip bereikte ik de top van Quetrupillan en kon ik het niet laten om nog eens naar Villaricca te gaan! Eerste liefde blijft voor altijd bestaan ;). Daarna werd het weer zeer slecht in Patagonië: veel sneeuw, maar vooral ook heel veel (storm)wind. Ik vluchtte naar Bariloche en Las Lenas in Argentinië waar de condities beter waren.

Terug in Patagonië

Nu ben ik aan het einde van mijn trip en terug in Patagonië. Vanuit Puerto Varas ga ik al liftend richting vulkaan Osorno (60km verder). Het duurt een tijdje voor mijn eerste lift, maar dan gaat alles heel snel. Een local neemt me mee, daarna een tweede lift en ik sta aan de voet van de vulkaan. Ik zie een grote groep ongeveer een uur voor mij touren. Ik begin direct gas te geven om niet alleen naar de top te gaan. Na 3,5u ‘pushen’ bereik ik de krater samen met de groep. Het uitzicht is prachtig: combinatie vulkanen, sneeuw en meren in het dal is de beloning. Oh ja bijna vergeten; de extra beloning is uiteraard naar beneden skiën in dit postkaartje. Meestal zijn de afdalingen vrij ijzig (door de wind), maar deze keer heb ik het geluk om nog wat poeier te scoren. Ik kom beneden en krijg direct een lift richting mijn hostel… met een tiental auto’s op de parking heb ik echt geluk vandaag! Bedankt karma!!!

Breaking Bad

Normaal ging een Nieuw-Zeelandse vriendin die ik in Bariloche ontmoet had mee naar de vulkanen, maar ze zegt last minute af. Hmmm wat doe ik? Er zijn amper andere skiërs, geen openbaar vervoer en geen hostels in de buurt van de vulkanen op mijn lijstje… Ik besluit om een kleine ‘breaking bad camper’ voor een vijftal dagen te huren en er alleen op uit te trekken. Ik rij eerst naar Antillianca, een (mini)skigebied op vulkaan Casablanca. Ik arriveer in de avond bij het laatste licht. Ik kan nog net een glimp opvangen van de vulkaan. Het heeft net gepoeierd en de condities zien er goed uit. Mijn eerste nachtje in de van is koud, maar te doen. Ik ontwaak door de wind die onverbiddelijk te keer gaat. In een uur wordt de poeier tot een schubbenveld omgevormd. Typisch Zuid-Amerika…. maar het weer kan je niet veranderen. Ik tour door de bossen waar de sneeuw wel nog goed is.

Gestopt door de modder

Het is weekend en er is een skirace wedstrijd… iets te druk naar mijn zin en ik rij na een paar uur touren richting vulkaan Puyuehue. Na wat zoeken vind ik iets dat op een onverharde toegangsweg lijkt. Na twee kilometer geraak ik niet meer verder door de modder met mijn ‘crappy van’. Ik parkeer langs de kant en zie morgen wel.

Waar is die piolet??

Volgende dag sta ik op, geen wind, maar wel redelijk wat mist en bewolking. Ik ontbijt en zie hier en daar dat het lichter wordt. Volgens de forecast zou het moeten opklaren, dus ik ga ervoor. De eerste twee uur hike ik via een smal pad door de bossen op zoek naar de sneeuw. Daarna nog eens 3.5 uur touren en klimmen voor ik de top bereik. Yes!! Ik ski naar beneden tot aan de laatste sneeuw. Skischoenen uit en even nagenieten…. Ah zalig!! Tot ik besef dat ik ergens mijn piolet verloren ben in de afdaling. Miljaardedju!! Het is te laat om terug naar boven te gaan en mijn benen zijn redelijk op. Ik verstop mijn ski’s en crampons en besluit om de volgende dag terug te komen en te zoeken. Ik daal verder af tot aan mijn beginpunt. Eten, drinken, vuurtje maken en slapen.

De zoektocht begint

Ik word wakker door het geluid van regen. Haha typisch: mijn ijsbijl is vermist en mijn ski’s liggen in het midden van het bos. Ik heb geen keuze en begin terug aan mijn tocht in een plensbui. Niet echt aangenaam maar ik ben gemotiveerd om er voor te gaan. Ik bereik mijn ski’s en kan beginnen touren. Het blijft regenen en mijn vellen zijn doornat na een uur. Ze willen niet meer kleven…pfff terugkeren of bootpacken!? Ik wil nog niet opgeven en ga dan maar verder met de ski’s op de rugzak. Elke stap zak ik in de sneeuw. Na de inspanning van gisteren is het echt afzien. Ondertussen blijf ik speuren naar mijn ijsbijl. Na een uur hiken word ik wat moedeloos. Ik ben doornat en nog steeds niets gevonden. Net wanneer ik bijna wil opgeven zie ik iets zwart liggen in de verte! Weer een tak!??? Nee nee haha ik heb ze terug… missie geslaagd. Ik ski en hike naar beneden en ondanks de miserie onderweg zo tevreden!!

Casablanca

Ik rij terug richting vulkaan Casablanca, slaap een nachtje en wordt wakker met perfecte condities! Bluebird en geen wind. Alleen is de sneeuw ijzig geworden na de regen van gisteren. Ik neem mijn tijd voor ontbijt en laat de zon zijn werk doen. Tegen 11u is de sneeuw wat zachter en veel gemakkelijker om te touren. Mijn timing is perfect. Ik kan tot aan de top vellen zonder bootpacken of crampons. Het uitzicht is weer fenomenaal… Voor één keer is het zelfs aangenaam op de top. Geen stormwind maar een aangenaam briesje. De afdaling is in perfecte slushy sneeuw… zalig!

Nummer 1 van de bucketlist

Ik breng de minivan terug en reis met bussen naar Pucon. Daar wacht mijn laatste uitdaging: vulkaan Lanin! Hij staat op nummer 1 op mijn bucketlist. Met zijn 3724m is hij één van de hoogste vulkanen in Patagonië. Hij is steil, er staat steeds veel wind, er is een gletsjer en is tamelijk ver van de beschaving. Deze wil ik absoluut niet alleen doen. Ik arriveer donderdag avond en zoek heel de vrijdag naar gemotiveerde mensen of een gids. Het is een feestweekend in Pucon en alle gidsen zijn bezet voor Villaricca. Ondanks mijn zoektocht lijkt het niets te worden….jammer maar volgend jaar komen er nieuwe kansen!

Vier uur gaat de wekker

Ik beklim Villaricca nog eens en geniet van de lava in de krater en het prachtig uitzicht. Tot wanneer ik op zaterdagavond een bericht krijg van een andere Nieuw-Zeelandse vriendin. “hey, wij zijn ook in Pucon en gaan straks naar Lanin”. Yes, yes misschien toch nog… een half uur later pikken ze mij op en we slapen aan de voet in een van. Om vier uur gaat de wekker en tegen vijf uur zijn we klaar om te vertrekken. We starten op 1100 meter en de top ligt op 3724 meter. Bijna dubbel zoveel hoogteverschil dan de meeste vulkanen in Patagonië. De meeste mensen klimmen Lanin in twee dagen en kamperen of slapen in een refuge aan de Argentijnse kant.

Keihard werken in de snijdende wind

De eerste twee uur touren we op vrij vlak terrein in het donker. Dan wordt het licht en de zonsopgang geeft ons een prachtig kleurenpallet. Het wordt steiler, de sneeuw is ijzig, dus voor de eerste keer doen we de crampons aan en gaan de ski’s op de rug. Stap voor stap gaan we verder. Door de zon wordt de sneeuw een klein beetje zachter en kunnen we weer vellen. Alleen is er een ijzige wind die steeds harder blaast. Touren is ook lastig, door de wind warmt de sneeuw toch niet echt op en we schuiven regelmatig weg. Het is hard werken om stabiel te blijven. In de verte zien we de top, het lijkt dichtbij, maar het is nog zeker 1000 meter omhoog. Af en toe nemen we een korte pauze om iets te drinken en te eten.

En afgestreept!

Het laatste stuk is afzien. Het is steil en ijzig. De wind gaat brutaal te keer en de ski’s vangen veel wind. Een ijsbijl en crampons zijn noodzakelijk voor een beetje grip. Het is vechten tegen de wind, de vulkaan en mijn eigen lichaam. De laatste 150 hoogtemeters zijn niet ‘skibaar’ door de ijzige sneeuw. We laten onze ski’s en rugzak achter in een soort van ijsgrotje en klimmen richting de top. Zoveel gemakkelijker om tegen de wind te vechten zonder ski’s. We komen aan op de top…. Yes yes yes doel bereikt. Ondanks de wind genieten we van het uitzicht. Fenomenaal na 11uur touren, hiken en klimmen zijn we er geraakt!!! We skiën rustig naar beneden: de benen zijn moe en de eerste 1000 hoogtemeters zijn nog steeds ijzig. Toch is het echt genieten… en beneden is de sneeuw zachter om toch nog een paar mooie lijnen te trekken.

This was it!

Mijn seizoen zit er op, dit was de laatste grote missie. Ik ben super tevreden en stiekem een beetje fier op mijn missies. Bedankt Sportina en GoPro voor de steun!!! Mijn ski’s, skischoenen, skibag, skikledij, stokken, ABS en vellen zijn versleten of kapot. Ik ben dus op zoek naar nieuwe merken ( ski’s, schoenen, kledij, goggles) die me willen ondersteunen. Groeten uit Zuid Amerika!!