Tripreport: Libertad en Val d’Aran

Ik plof neer in mijn bed in het hotel dat in een slaperig grensstadje staat. Het regent buiten. Ik probeer te genieten van de 4 uur slaap die nog resteert voordat wij weer verder moeten. Mijn gedachten gaan over de vraag of wij wel de goede keuze hebben gemaakt om 13 uur te crossen door half Europa om poeder te rijden in Spanje. Wordt het te warm? Ligt er wel genoeg sneeuw? Hadden we niet beter dichterbij kunnen toeren rond Engelberg?

Sneeuwval

Krap 4 uur later gaat de wekker. Ik hoor het nog steeds regenen. Goed nieuws dus. Ik trek mijn gear op de systematische aan zoals ik dat al 10 jaar doe, maar nog nooit heb gedaan in de Pyreneeën. Voordat ik naar het ontbijt ga, loop ik even buiten om te kijken. Als een strak afgestoken lijn blijkt het te sneeuwen boven de 800 meter. Die 4 uur slaap vergeet ik gelijk.

Puigdemont

In de ontbijtzaal staat de vrouw van de hotelier voor de tv. Puigdemont blijkt net te zijn aangehouden op de grens van Duitsland en Denemarken. We zien beelden van een protesterende menigte tegen zijn aanhouding en voor de Catalaanse onafhankelijkheid. Het is duidelijk dat wij in een regio van strijders voor de vrijheid zijn beland.

Baqueira Beret

Na een paar happen van een broodje met diverse soorten gedroogde ham en een slok van een straf Spaans bakkie, stappen wij in de auto op weg naar ons einddoel, Baqueira Beret. Terwijl wij onze weg omhoog vervolgen en door het dal rijden dat omgeven is met middeleeuws ogende stenen huisjes, rijden we al snel in de sneeuw. Die zorgen die mij een paar uur geleden wakker hielden, verdwijnen al snel.

Met gids

Daar de Pyreneeën voor ons onbekend gebied zijn en wij geen zin hadden het wiel opnieuw uit te vinden, besloten wij een gids te boeken. Faust zou ons tijdens de whiteout van zaterdag en hopelijk de onbewolkte zondag loodsen naar de beste poeder.

Serieus terrein

Al snel wordt duidelijk dat Baqueira Beret serieus terrein te bieden heeft. In de eerste paar uur rijden wij diverse steile couloirs en flanken met her en der een boompje. De sneeuw intensiveert de sneeuw naarmate de dag vordert. Tijdens de lunch met tapa’s maken wij de gids duidelijk dat we wat verder het gebied in willen gaan op zoek naar treeruns wegens het slechte zicht. Die couloirs komen wel aan de beurt met beter zicht.

Laag hangend fruit

Op weg naar het startpunt van onze tour spot de gids een vallei die nog compleet ongereden was. We kiezen dus voor het laag hangend fruit op de Bonaigua flank. Knallend door enorme mellow velden met bomen komen we 500 hoogte meter lager uit op de weg. Wat een afdaling en wat een lichte sneeuw!

Enrique Iglesias

Na een 4 tal runs op de andere flanken van de Bonaigua kant moeten wij terug. Het is al bijna 4 uur en de liften gaan sluiten. 45 minuten later staan we weer op de plek waar we begonnen. We nemen afscheid van Faust en lopen langs de apres-ski waar Enrique Iglesias door de speakers galmt en mensen staan te dansen met een San Miguel in de hand. We zijn kapot en zoeken ons hotel op.

Sneeuwscooter

Dag 2. Het ontbijt is het zelfde maar sneeuw het niet meer. In de verte zien we een kleine blauwe vogel. Zou het dan toch echt? Vandaag gaan wij namelijk het gebied verlaten, want de reden waarom wij die 1360 km hebben afgelegd is de Backside van de Dossau naar Montgarri. 8oo hoogte meters door open velden omringd door typische Spaanse dennenbomen richting de middeleeuwse nederzetting Montgarri. Om het avontuur af te maken wordt je elke keer opgehaald met een sneeuwscooter en weer terug gebracht naar het gebied terwijl je achter een touw hangt.

De zon!

Terwijl wij staan te wachten om first chair te nemen kruipt de zon achter het eerder gesloten wolkendek vandaan. Baqueira Beret laat haar ware gezicht zien. We knallen eerst een paar korte velden op weg naar de Dossau lift. De poeder is diep en wegens de zon trappen wij hem op zijn staart.

Vellen in plaats van wieken

Aan de uiterste noordkant van het gebied staat de Dossau lift. Met een manyana manyana gangetje brengt hij je naar het eindpunt op 2500. De zon schijnt nu inmiddels volop terwijl nog enkele restjes vederlichte poeder zonder een zuchtje wind naar beneden dwarrelen. We kijken door de glinsteringen de vallei in en zien dramatische pieken en hellingen met perfect gepositioneerde bomen. Ik begrijp wel dat dit een van de heli hotspots is van de Pyreneeën. Wij kiezen vandaag echter voor vellen in plaats van wieken.

Spaanse polvo

We dalen af naar een zadel en bouwen om. 12 minuten later moeten wij op onze entry-point staan. Met de brandende Spaanse zon in ons rug naderen wij de col. Wij zijn de enige op deze route en zullen dat de gehele dag blijven. Vincent is als eerste op de col. Via de walkie talkie krijg ik door dat het er heel goed uit ziet. Mijn verwachting wordt bevestigd als ik ook aankom. Kijkend de diepte in naar het dal zie 800 hoogtemeter aan onverspoorde Spaanse polvo. Zelfs de gids is enthousiast en merkt op dat deze condities niet vaak voorkomen en helemaal niet dat wij de enigen zijn.

Afdaling is ontlading

Dan de afdaling. Of eigenlijk de ontlading. Het gevoel van zweven door die 40 cm en beseffen dat alles eindelijk samenkomt is onbeschrijfelijk. High van de afdaling komen we aan bij het pad. Van lang nagenieten is geen sprake aangezien de sneeuwscooter op ons staat te wachten. Na een straffe 10 minuten hangend aan een touw worden we weer de realiteit in gesleurd voor nog een shot.

Middeleeuws Montgarri

We persen er uiteindelijk 3 runs uit. Elke run werd beter en wij blijven de enige. We maken afsluitend een kleine tussenstop in Montgarri zelf. Wanneer wij dit middeleeuwse nederzettinkje binnenlopen komt de geur van ge-barbecuet vlees on tegemoet. Helaas tikt de klok aangezien we nog helemaal terug naar Nederland moeten rijden. Met slechts wat noten op sinds het ontbijt is die geur een ware tantaluskwelling. We drinken kort een drankje op het pleintje van de nederzetting en kijken naar de berg waar wij de jackpot scoorden.

38 uur

Wij zijn slechts 38 uur in Spanje geweest, maar de vrijheid die wij gevoeld hebben is tijdloos en ik besef dan ook uiteindelijk waarom die Catalanen nooit zullen opgeven.

Tekst: Guy / Beelden: Vinnie