Dagpassen en donkerte

Met het op z’n gat vallen van de winter zit ik dezer dagen achter een bureau. Te wachten op goed nieuws over de wereld om ons heen en hopelijk ook over mijn reeds ingeleverde afstudeeropdracht. Tja, wat dan? Met het argument de ondernemer en de economie te steunen heb ik per post de bovenste punten van mijn ‘spaar-lijstje’ ingekocht. Na een aantal opgeleukte CV’s en sollicitatiebrieven op de post te hebben gedaan slaat het knutselvirus ook toe en neem ik mijn skischoenen nog een keer onder handen. Natuurlijk draaien schroeven dol en breekt je metaalboortje voor het laatste schroefje uit de schoen is geboord. Wat dan… ?

Filmwerk is leuk maar heb ik nul ervaring mee. Alleen wat stukjes van m’n zes jaar oude, tweedehands, mobiel en wat gopro-shots van een buddy die wel centen in een actie-camera heeft gestoken. Tel daar een goeie, maar vier jaar oude laptop bij op, een wifi met kei-veel internet en we hebben een principieel twistpunt: Steek je geld in camera’s en dat soort speelgoed? Of steek je het liever in dagpassen?

Dagpassen, liefst die van een one-lift-wonder á 35,- euro, mogelijk die lijpe uit Verbier waar de alpendollar-koers nog extra overheen komt, of misschien zelfs een chique nieuw paar precies-passende vellen: Noodzakelijke investeringen in onze hobby. Zoals de ducttape op de broek van de echte ski-bum, of als de Diesel in een oude Land Cruiser. Echte noodzaak, maar niet zo zichtbaar.

Daar tegenover het alternatief. En nou wil ik niet racistisch zijn, maar Scandi’s zijn er in de regel een goed voorbeeld van: 1 e hands felgekleurde gadgets. Nieuw, liefst vers geïmporteerd, natuurlijk van carbon, ongehinderd door achtergrondkennis. Less is more prijskaartjes en, dat moet gezegd, zo nu en dan ook een echt een chique oplossing. In ieder geval voor de economie/de noorse kroon/de persoonlijke portemonnee tot stilstand komt.

Die twee alternatieve strategieën, de dagpasstrategie en de gadgetstrategie, kunnen allebei het recept vormen voor een leven lang kwaliteits-poeder-spektakel. Met het kleine genieten, denk Maria Feltrinelli, of het geweldige vuurwerk. Mijn keuze was altijd direct 1: dagpas! En dan ‘dagpassen’ tot de boterhammen met huismerk-pindakaas me de neus uit kwamen. 4 Life! Maar, met het voortschrijden der tijd en de wet van Moore, wordt de gadgetstrategie toch verleidelijker: Het verhaal, mijn idee of mijn dagboek blijft zich vullen. En dat wil ik ook wel eens met bewegend beeld vast leggen. Als video-dagboek. Maar hoe?

Met de bovenstaande ingrediënten raadt Mickey me Davinci Resolve aan. Gratis filmsoftware. M’n laptop trekt het niet, maar het ietsjepietsje archaïschere Vegas Movie studio draait als de spreekwoordelijke tiet. Filmpjes slinger ik over de bluetooth van m’n mobiel, ik trek de wifi nog eens leeg om die gopro-shots van m’n buddie te downloaden en de muziek rip je via google van youtube. En natuurlijk, iedereen waar je ook maar iets van hebt gebruikt moet vernoemd (ere wie ere toekomt). Niks illegaals. Dan begint het geknip en geknutsel in thuisquarantaine/isolatie/dezelfde eenzaamheid van het afstuderen. Goede muziek en een goed verhaal zijn me ruim voldoende.

In de lunchpauze flirt je een keer aan het koffieapparaat, dat geeft je het laatste idee wat je nog nodig had en dan trek je al je filmpjes, tekst en muziek definitief door je computer tot er wat lekkers uitkomt. Mijn eerste filmpje: Spektakel overdag rond de kerstvakantie. Een ode en herinnering aan een veel te kort maar des-te eclectischer seizoen in het donker. De gopro, drone en selfiestang heb ik niet, maar een goed dagpassen-verhaal mag ook visueel verteld ;)