Freeriden in Georgië

In mijn 3 voorgaande blogs kon je reeds lezen dat ik onderweg ben voor een lange (ski)roadtrip richting Midden-Oosten. Julien ( Franse vriend) vergezelt me met zijn Nederlandse vrouw Marieke en hun tweejarig dochtertje Lina.

Wanneer we begin maart de grens van Turkije naar Georgië passeren, zien we de eerste mondmaskers. We krijgen heel veel vragen, onze temperatuur wordt gemeten, maar we mogen gelukkig nog door. Onze eerste halte is Batoemi, een vrij grote stad aan de zwarte zee. Het contrast met Turkije is groot. De moskeeën zijn verdwenen en we rijden voorbij casino’s, drankwinkels en stripclubs. We pikken Xavier ( Franse vriend uit Valfrejus) aan de luchthaven op en rijden richting Mestia de bergen in. Het is echt oppassen op de wegen: overal zijn er putten, verkeersregels zijn niet altijd duidelijk en Georgiërs halen in op de meest onmogelijke plaatsen. Neem daarbij nog eens de paarden, straathonden, varkens en koeien die overal rondlopen (tot op de autosnelweg!!) en je weet dat rijden met een camper vermoeiend is. Halfweg vinden we een zalige spot dichtbij ‘natuurlijke hotsprings’. Ideaal om even te genieten vooraleer we weer in de sneeuw zitten.

In Mestia heb je 2 skigebieden. Tetnuldi is het hoogste en meest interessante qua freeride. Helaas zijn de laatste 5km offroad niet geruimd naar het gebied. Er zijn steile stukken met diepe sporen in. Zelfs met mijn nieuwe winterbanden met kettingen geraak ik er niet op. Ik parkeer me naast de baan en elke ochtend ga ik al liftend omhoog. De liften gaan officieel pas open om 10u, maar dit is eerder half 11. Het valt ons onmiddellijk op hoeveel mensen er geëquipeerd zijn. We horen veel verschillende talen en zien grote groepen met gidsen. Even wennen toch… laatste 3 weken in Turkije zagen we niemand touren en had er niemand een lawine rugzak aan.

Het is (veel) te warm en een aantal dagen geleden is er een hele grote dump geweest. De oude basislaag is ‘suiker’ en de verse sneeuw is absoluut niet aangehecht. Blijkbaar was er de dag voordien een zeer grote lawine: Er werden 6 Spanjaarden ( of Italianen) bedolven waarvan er 3 a 4 overleden zijn. Onze grote honger naar steile lijnen en dikke poeder is snel gestild. Volgende dagen skiën we heel conservatief, nemen weinig risico’s en steilere couloirs skiën we enkel in de ochtend wanneer het nog niet te warm is. Er zijn ook prachtige tourmogelijkheden en afdalingen naar kleinere middeleeuwse dorpjes. Het uitzicht is magisch met gletsjers en bergen tot 5000m. Na een week in de bergen gaan we weer klimmen en mountainbiken. Eerst vinden we een spot aan een klooster, daarna gaat de trip verder naar de hoofdstad Tbilisi. Er is een oud monument getransformeerd tot klimmuur, met routes tot 40m. Ideaal om de angsten te overwinnen en de armspieren goed te trainen.

Half maart rijden we verder naar Gudauri, het grootste en bekendste skigebied van Georgië. Bij aankomst blijkt het echt niet zo gezellig als Mestia. Overal worden er nieuwe grote complexen en hotels gebouwd. Er is niet echt een ‘dorpje’ maar alle soorten van gebouwen staan wat kris kras door elkaar. We rijden overal rond, maar nergens een mooie plaats of parking om te staan met de camper. Aan de andere kant van het gebied ( en de pass) vinden we wel een rustige plaats in Kobi. Voorlopig is er iets te weinig sneeuw, maar er komt een nieuwe dump aan. Na een aantal dagen storm en ‘whiteout’ kunnen we terug genieten van de sneeuw. Maar helaas net zoals in de Alpen, VS, Pyreneeën,… worden de liften ook gesloten. Even vloeken, maar gelukkig hebben we onze tourski’s met vellen nog. Voorlopig is het ook nog toegelaten om de bergen in te gaan en outdoor sporten te beoefenen.

In de vallei van Kazbegi is er genoeg te doen. Er zijn verschillende spots ( Kobi, Chauki, Sioni,…) waar we rustig kunnen staan met de camper. We gaan regelmatig op verkenning en leren ook een aantal locals kennen die ons goeie raad geven. Alle buitenlanders zijn weg, amper nog mensen die skiën. Vanuit heel de vallei zie je Mt Kazbek (5054m) er bovenuit steken. Hoe meer we in de buurt touren, hoe meer zin we hebben om die te beklimmen. Voorlopig zijn de lawine condities te gevaarlijk en door de corona crisis wordt het alleen maar moeilijker. Gidsen mogen niet meer werken, hutten zijn gesloten en toeristen mogen het land niet meer binnen. Er zijn gletsjers met grote spleten en zonder duidelijk pad mag je echt geen fouten maken. Bergrescue bestaat hier niet: Als je in de problemen komt, kan je enkel op je buddys rekenen voor een redding. We hebben ondertussen door dat de grenzen wel nog een tijdje gesloten gaan zijn, dus haast hebben we niet.

Ondanks dat we het nieuws wat volgen, zijn we ons niet echt heel bewust hoe erg het nu gesteld is met Corona. Pas wanneer we Tbilisi nog eens bezoeken, zien we hoe mensen verandert zijn. De openlijke vriendelijkheid is gewijzigd in nervositeit, zeker wanneer we Engels of Frans praten. Wanneer we ergens parkeren met de camper, komt de plaatselijke politie poolshoogte nemen. Ze zijn banger van ons, dan wij van hen. Wanneer ze zien dat we al 2 maand uit Europa weg zijn, ebt de angst weg en zijn ze vriendelijk en behulpzaam. Al blijven ze zeker afstand houden.

9 en 10 april is er eindelijk een goede forecast: Warm, geen wind en stabiel lentweer. Tijd om voor de Kazbek te gaan. Ondertussen zijn we al een tijdje in de bergen en vrij goed geacclimatiseerd. Liften zijn gesloten en door het vele skitouren staan we scherp. Samen met een aantal Georgische locals beginnen we de klim vanop 2200m tot op 3600m. Normaal blijf je 1 dag op die hoogte, maar zaterdag 11 april ziet er niet goed uit. We hebben geen last van de hoogte en besluiten om direct door te ‘pushen’ naar de top. Vrijdag 10/4 staan we om 3u15 op en gaan stap voor stap richting de top. Eerst vrij skitouren, dan in cordeé op de gletsjers. Het laatste stuk doen we met crampons en piolet. Een Amerikaan en Georgiër die ons vergezelden hebben te veel last van de hoogte en geraken fysiek niet meer verder. Julien en ik zijn nog fit en gaan voor de top. Laatste 50m is alle sneeuw afgeblazen en rest er alleen nog blauw ijs. Ik laat mijn ski’s achter en hike omhoog met crampons en ijsblijl… Yes Yes… We bereiken de top!! Het uitzicht is fenomenaal. Ik was nog nooit boven 4100m geklommen en was onzeker hoe mijn lichaam hier ging op reageren. We nemen een aantal foto’s en dan is het tijd voor de afdaling. Julien heeft zijn zeil mee en gaat al vliegend naar beneden. Ik ga terug richting de 2 andere die me opwachten.

We beginnen naar beneden te skiën, maar ze zijn echt ‘fysiek dood’ en nemen geen heldere beslissingen meer door de hoogte. Ik probeer op hen in te praten en probeer ze zo goed mogelijk te leiden. De sneeuw is helemaal op reliëf gewaaid en ze vallen om de paar bochten. Uiteindelijk doen we er zeer lang over, maar geraken allemaal heelhuids beneden. We verblijven nog 1 nacht op 3600m en skiën de dag erna richting de camper op 2200m. We rijden verder tot in de vallei en dan is het tijd om onze top te vieren. We kopen bier, wijn en Cha Cha ( plaatselijke sterke drank), leggen een groot stuk vlees op de BBQ en genieten van ons vuurtje.

Waarschijnlijk gaan de grenzen nog een tijd gesloten zijn. We kunnen niet verder of terug met de campers. Gelukkig hebben we nog projectjes genoeg om te skitouren, klimmen en mountainbiken. We zijn ook blij dat we (voorlopig?!) nog redelijk veel vrijheid hebben om te bewegen. Veel sterkte voor iedereen in deze moeilijke ( corona) tijden. Volgend jaar kunnen we met z’n allen weer de bergen verkennen!

Nog eens bedankt aan Ortovox, Petzl, Sportina en BlackCrows voor de ondersteuning. Zonder jullie materiaal had ik nooit de top bereikt!