Tripreport Kleinwalsertal PA#6: Geluk en (oud) verdriet in een klein dal

Als ancien freerider en sneeuwfanaat (als kleine jongen was ik al zo gek van sneeuw dat ik niet kon slapen wanneer er sneeuw voorspeld werd) heb ik in de bergen en in de sneeuw al veel passie en geluk gevonden. Maar helaas ben ik er ook geconfronteerd geweest met het één en ander van ongeluk en verdriet.

Wankelende Freeride mindset

Sinds het ongeluk van één van mijn skimakkers in 2010 (op de flanken van de Fellhorn) was ik niet meer in het Kleinwalsertal (KWT) geweest. Hij is verongelukt in een lawine op een flank die ik het jaar voordien met hem ben afgedaald. Tijdens zijn begrafenis begon mijn freeride mindset serieus te wankelen. Het verdriet van zijn nabestaanden, zijn familie en ons de vrienden was onbeschrijfelijk zwaar. Zelf was ik er die ongelukkige trip niet bij, maar heb toch lang zitten piekeren over onze afdalingskeuze het jaar voordien en of ik er ook zou afgedaald zijn indien ik er toch had bijgeweest.

Angst voor verdriet

De jaren nadien bleef KWT nog op mijn radar als dumpsneeuwgat en dankzij de Walmendingerhorn avonturen van onze Koen DJ Fistel, maar de angst om opnieuw geconfronteerd te worden met het verdriet en mijn keuzes uit het verleden deden mij andere bestemmingen opzoeken. Nu begint dit wel een droevig artikel te worden bedenk ik mij nu. En welke boodschap heeft de WePowder community hieraan? Misschien kan het helpen als een getuigenis over hoe geluk en verdriet in het freeriden heel dicht bij elkaar kunnen liggen.

Toch heb ik opnieuw het geluk in het Kleinwalsertal gevonden.

Aangezien mijn dochter er als klein meisje reeds op de latten had gestaan en leuke herinneringen wilde ophalen ben ik er onlangs op mijn eerste “vader en dochter” trip naartoe geweest. We hebben veel afgelachen en samen ook enkele poerderstukken naast de piste kunnen skiën. Die smile op haar gezicht en een fiere papa… Al rondkijkend met mijn freeride vizier geraakte ik toen opnieuw helemaal in de ban van dit pareltje met talrijke mogelijkheden.

Afdaling tot de voordeur

Met de aankondiging van PA#6 was mijn keuze voor het KWT snel gemaakt. Ellen en Michiel zagen het wel zitten om na de voorspelde storm “Franklin” eerst een paar dagen beschutte en softe hellingen tussen de bomen te skiën en daarna hogerop wat mooie hellingen te zoeken. Met wat (Covid annulatie) geluk vonden we nog een slaapplaats in het Württemburger Haus, een oude herberg aan de voet van de Hoger Ifen oostflank. Dat bracht me meteen op het idee om een afdaling uit te dokteren tot aan de herberg. Zo’n laatste freeride afdaling tot aan de deur van een gezellige herberg is al langer één van mijn dromen die ik met mijn vrienden wilde delen.

Te gevaarlijk?

Het was die eerste dag wel effe wennen aan het verrassende sneeuwbolletjes tapijt in de bossen van Ifen, maar eenmaal gewend best genietbaar en herhaalbaar. En dan was er nog die laatste afdaling tot aan onze herberg. Ik had mij wel goed voorbereid, maar er was helemaal geen spoor. Toch wel een ontlading om na een lange afdaling het toegangspad tussen de rotsen te vinden, dankzij GPS locatie op mijn Alpenvereinaktiv app. Terug aan de herberg kregen we van de oudste stammgast (50jaar gast in de herberg) te horen dat onze keuze gevaarlijk en af te raden is omwille van de vele rotsbarriëres en de moeilijk vindbare passage. Er waren al meerdere toeristen verongelukt. Hadden we dan toch nog het ongeluk van nabij getart? Ik denk dat het best nog meeviel, dankzij mijn voorbereiding en het gebruik van GPS locatie. We hebben er een pint op gedronken en waren het erover eens om deze zalige afdaling de komende dagen opnieuw te doen.

De 2de dag was er na een heldere nacht redelijk warm weer voorspeld en zijn we vroeg gestart met een aantal softe zuidhellingen op de Walmendingerhorn, inclusief een sneeuwdak passage richting Baad, om dan in de namiddag nog poeder te vinden op de noord georiënteerde hellingen. Gelukkig is daar voldoende keuze in noordafdalingen als je bereid bent om vanuit Ifen de bus + enkele liften terug te nemen.

Filmpje “vader en dochter” + eerste dagen:

Lift assisted hiken

De dagen nadien stonden in het teken van lift assisted + beetje hikend en toerend aantrekkelijke + iets steilere hellingen op te zoeken. Met het geluk van nog een vers laagje poeder hebben we prachtige hellingen met en zonder naam geskied. Luchtige graatpassages naar de Gehrenspitze Ost en Ochsenhofer Köpfe noordcouloirs, afdaling van Rote Wand Ost en een variant van Kanzelwand Ost. Wauw zoveel potentieel en nog zoveel mooie flanken gespot.

De laatste dag na opnieuw 20cm vers kwam Ellen haar partner Tim (Bikepower team) bij ons aansluiten. Hij is een enthousiaste en aanstekelijke beginnende freerider aan wie we gelukkig tal van beginnersvriendelijke hellingen konden voorschotelen. Je had zijn brede smile moeten zien nadat hij ook over dat dak richting Baad was geskied en tijdens een prachtig poederstuk op de laatste afdaling naar de herberg.

Filmpje laatste dag met Bikepower team:

Ik heb regelmatig naar de Fellhorn gekeken en aan mijn makker gedacht. Maar heb er nu vrede mee en toch weer wat geluk gevonden in KWT.

RIP Wout