Shames Mountain - Absoluut cultgebied in BC

Bam! Daar knallen we de volgende pothole in. De laatste dertien kilometer van de rit stuiteren we alle kanten op. De wanden van sneeuw langs de weg zijn op sommige plekken zo’n 2,5 tot 3 meter hoog. Kleine ijswatervallen hangen er tussendoor. Iets langzamer rijden dan maar. Veel poederstress is er hier namelijk niet. We zijn onderweg naar een van de mooiste cultgebieden van Noord-Amerika: Shames Mountain in British Columbia.

Gerund door locals

Shames is geen Whistler. Shames is ook geen Vail en al helemaal geen Aspen. In Shames gaat het puur om het skiën en snowboarden. Het gebiedje heeft dan ook een bijzondere geschiedenis. In 2008 werd Shames Mountain Ski Corporation te koop gezet. Op dat moment kwamen de locals in actie. Advocaten en consultants werden geraadpleegd en de consensus was dat Shames het beste door kon gaan als ‘non-profit co-operative’. Met andere woorden: de locale skiërs en snowboarders kochten Shames. In het seizoen 2011-2012 werd Shames voor het eerst gerund door My Mountain Co-op. En nog altijd runnen de members hun eigen skigebied: Shames Mountain Ski Area.

12 meter sneeuw

Veel infrastructuur heeft Shames Mountain niet (check hier de trail map). Er staat een nostalgische tweezitter die je vanuit de daylodge het gebied in brengt. Hier ligt een aantal relatief eenvoudige afdalingen die terug slingeren naar het dal. Interessanter wordt het als je de aansluitende sleeplift pakt naar het hoogste punt van het skigebied. Laat je niet in de luren leggen door de op het oog lage hoogte van 1189 meter. Het skigebied ligt relatief dicht bij zee en je zit hier tegen de grens met Alaska, dus er valt genoeg sneeuw. Gemiddeld een meter of 12 per jaar.

Gigantische backcountry

Anyway, hier zijn de dikste inbound runs van Shames te vinden. Junior’s Jingle en Hangover zijn steile gladed runs en hier worden je bovenbenen echt even goed getest. Iets vlakker is de Terminator. Al deze runs komen weer bij de daylodge uit waarna dit proces zich rustig een keer of acht kan herhalen. We knallen dan ook ongeveer dat aantal keer naar beneden en ondanks dat het totale hoogteverschil slechts 489 meter is zijn we blij dat we in die heerlijke Blue Chair (geen kap, geen stoelverwarming, geen hoge snelheid) even kunnen bijkomen.

De échte magie van Shames ligt in de backcountry. Vanaf de top van de Red T-Bar hike of vel je zo het oneindige berglandschap in. Hier zijn de locals dan ook het meest te vinden.

Lunchen gebeurt in de daylodge die het midden houdt tussen een voetbalkantine van een derdeklasser en een soort skibumverzamelplek. Eigenlijk gewoon een plek waar je wilt zijn. Geen vegan maaltijden, maar gewoon Canadese kost. Kun je direct wat aan je cholesterol werken. Het hoort allemaal bij een bezoek aan Shames.

Bij de rentals raak ik in gesprek met een paar gasten die hier al een aantal jaar werken. ‘Waarom we niet in een groter gebied een seizoen doen? Simpel, de backcountry is overweldigend, het leven is hier nog te betalen en hier kent iedereen elkaar. Je maakt echt deel uit van de community. Sterker nog, ik wilde eigenlijk één winterseizoen gaan, maar inmiddels zit ik hier al drie volle jaren.’

Puur en ongepolijst

Het mag duidelijk zijn dat het in Shames Mountain maar om één ding gaat: skiën en snowboarden. Slapen doe je in het nabijgelegen Terrace. Al net zo hardcore, maar wel met alle voorzieningen van een bergstadje. Zie het een beetje als een wat minder gepolijste versie van Revelstoke. Het ligt hier allemaal behoorlijk off-the-beaten-track en je gaat ook niet naar Shames Mountain voor een weekje vakantie. Combineer je het echter met een paar dagen in de heli of de cat bij Northern Escape Heli Skiing dan heb je echt een gouden combi waarin je kennis maakt met een heel ruig stuk van BC.