GOALASKA17

april 2017

##Het is voorbij
##Het Laatste/Het Ultieme voor djfistel
Even herhalen : Er was eens …
Er was eens een snowboarder die ooit ontdekte dat hij SuperStoked werd als hij Poeder kon rijden. Kosten, tijd noch moeite, Poeder Rijden. (Maar) Het Leven is een Zoektocht, zeker als je Poeder wil rijden. Wie zoekt, die rijdt en hij vond Gelijkgestemden, de juiste Community, de nodige Safety-kennis, heel veel Poeder, héél dikke vette Poeder, meer en meer Backcountry-Poeder, meer en meer steile Poeder, verdere en verdere Grenzen, zottere en zottere Stoke, van SuperStoke naar SuperdepuperStoke … Arolla, Mercantour, PIEK11, Japan, WINTER12, BLOG13, VLOKKEN14, GOAL****16, … steiler en steiler, grenzen, … grenzen ?

En dan was er die uitspraak van Popski : “Volgens mij kan jij de Spines van Alaska aan …” Dromen, plannen, dromen, opzoeken, verglijden, niet willen opgeven, leven, plannen, trainen, materialen, doen, … Wél? Niet ? Dit Jaar ? Volgend jaar ? Zou het écht !!!
Nen helen rimram, ne waanzinnigen rimram ; drie jaar mee bezig geweest …
S T O K E

Hoe “ver” ben ik nu eigenlijk weg ? Mentaal ? Geestelijk ? Emotioneel ? Fysiek ? Verder en verder. Waar is de échte wereld naartoe ? Is dit wel écht ?
Vier spannendspectaculaire vliegtuigen. Als robuust uitziende, doorwinterde alaskaanse vissersboeren die ogenschijnlijk niks kan gebeuren (ruiger, simpeler volk vind je nergens!) ook met klamme handjes die passagierszetel voor hun stevig vastpakken (maar wel met zo’n onnozele blik van : ge-hebt-het-toch-niet-gezien-hoop-ik ), dan weet je dat het spannendspectaculair is !
Uren in een verweesde, vreemde bus die schijnbaar ongecontroleerd van hot naar haar rijdt en zo terecht komen een stadje waar niks te zien is.
Een overnachting in het “meest surrealistische guesthouse ever” ; onder een gletsjer én een lawinewand. Ne langharige hippie-demoon die orakelt : “Youknow dude, daar highup, achter die bomen ergens … Everyday an avalanche comes down. You hear them every night man ! Spooky”.
Om drie uur dertig een nachtelijke taxi met een Dominicaanse Schone als taxidriver die rechtstreeks uit Mulholland Drive van Lynch leek gestapt (“Hoe kom JIJ hier terecht?” wie vraagt dat aan wie ?) die me uiteindelijk en vooral eindelijk naar hét fjord bracht.

Hier zit ik dan nu : op een onbekende ferry ; op pikzwart water zonder golven in een vreemd fjord. Een fjord buiten Noorwegen IS toch geen fjord !

Mijn ogen konden niet geloven dat hier uberhaupt een guesthouse was (Shit, verkeerd adres blijkbaar … Shit, hoe geraak ik hier met al mijn bagage terug weg want ik ben met de lijnbus gekomen ; een lijnbus in alaska ; duh ☺ … Shit, geen internet, hoe vind ik hier nu nog een andere slaapplaats… Shit!) Veel shit. Ook op de grond. Loslopende honden. Na een telefoontje bleek er langs de zijkant toch een gammele deur te zijn die open ging en hijzelf zou later wel afkomen. “Installeer je maar.” Bij aankomst : “Bier ?” “Nee, ik drink niet meer tot Haines …”

Haines !
Dat begin. Dat alles, (of wat was het ? Mezelf ?) bracht mij naar deze verre, verre, surrealistische plaats. En deze surrealistische, verre, verre plaats zou de volgende veertien dagen speciaal, onwezenlijk én ver blijven. Was het een film ? Een stripverhaal ? Is dit eigenlijk allemaal wel (ooit) echt (gebeurd) ?

Ik ben in HAINES, Alaska, hét mekka van de Spines; samen met Popski, Paul de Groot, Robbert Schippers en Stefaan De Geest. En we hebben bij SEABA een bijzondere package heli-skiing kunnen boeken. Doel : Spines ! Dé Spines. De enige échte Spines ! De Spines van Haines. Stail ist Gail. Wat moet ik verwachten ? Ga ik dit wel kunnen ? M’n brein doet moeite om die 7500km te overbruggen … Ik ben blij dat het dat wil. Nu m’n Board nog …

Ik ben ’s morgensvroeg van de ferry geplukt door Popski en Robbert en in een gehuurde auto geduwd ; weg van dat rare stadje met die vreemde mensen. Doel: Opwarming Popski-style = hiken naar Hoogste Punten in de Omgeving. Dat is dan wel in Canada. Haines ligt op de grens van de Verenigde Staten. Grenzen van je Zijn ; weet je wel … (By the way : over grenzen gesproken : met Into The Wild van Jon Krakauer wordt hier eens goed mee gelachen…) Zo’n Popski-opwarming (uren hiken mét één te gekke afdaling) (her)-ken ik en dat geeft wat nodige rust in dat rusteloze brein hier in deze bijzonder vreemde weidse onwerkelijke omgeving. Herkenbare Rust. Ik betrapte me er zelfs op dat ik op een gegeven moment ergens op die berg in Canada (kweet wel niet meer waar en wanneer) een “laat-die-spines-maar-komen-gevoel” had … Het was zeker anderhalf jaar geleden dat ik dat expliciete gevoel zo overduidelijk nog had gehad…
De spanning stijgt.

Elk filmke van Haines begint met een zeearend ! Ik zou mijn filmke willen beginnen met een beeld vanuit de overvliegende helikopter (“een beeld dat ik, voor alle duidelijkheid én spijtig genoeg, niet heb !”) van twee vreemd-uitziende elanden die plompverloren door een moeras waden langs een meanderende, elke-dag-groeiende rivier. Vreemde beesten. Hun kop is oerlelijk en veel te groot, hun poten te lomp, een gewei dat nergens op slaat … én dan worden ze nog zomaar zonder rancune neergeschoten door mede-mensen waar ik ook maar een stukje van begrijp : Noord-Amerikanen, 49e staters.

(Maar dat lag aan mij want van dollanders en debelgen van m’n gezelschap én dorganisatie begreep ik na dag twee ook minder en minder ; en dat klopt niet want dat heb ik anders nooit ; of toch niet dat ik mij herinner ; of herinner ik mij niet alles ; dus dat lag aan mij ; denk ik dan maar braaf …)

(Wat begreep ik toen ik zoveel jaren geleden op m’n rug, met m’n hoofd eerst naar beneden, wild met m’n armen klauwend, die onbekende afgrond aan de noordoostwand van de Walmendingerhorn instortte en dacht : “Voilà, nu is het aan mij…” ? Ik begrijp wél waarom ik daar nog altijd geen verslag van heb gemaakt… maar de tijd brengt raad. Misschien.)

Na onze opwarming konden we in onze SEABA-lodge : een oud, militair kazerne-vertier-kot. De hoeren zwierden er ooit door de lucht (als je’t niet gelooft ; check internet-foto’s) ; den bowling is om den hoek en aan den toog in de bar verwacht je elk moment dat John Wayne een pint besteld. “Nice to meet you. Willen jullie vandaag al heli-vliegen ?” “ Euh… euh … Ja zeker, maar Paul en Stefaan zijn er nog niet.” “We let you know.”

Vanuit de SEABA-lodge is er in Haines ongelooflijk veelweinig te zien : een bar waar ge moest rondhangen en veel bier drinken, een bar met een shuffle-board en waar je dus ook veel bier moest drinken, een brouwerij met een geschiedenis die ook ninormaal is (ooit filmdecor enzo) waar je nu hipster-bier alaska-style met namen als Devil Made Me Do It (6,66% alcohol) moest drinken, een macro-biotische-hippie-keet waar ge koffie of sapjes moest drinken en gezonde broodjes moest eten, een bibliotheek met een Tlingit-totempaal dat gesloten was en waar ge dus niks moest, een indianenmuseum over die Tlingit dat alleen zaterdags open is, een oude kazerne-wijk met oude stereotiepe huizen die volledig uitgestorven leken, een haven mét pier waar geen enkele vis te bespeuren viel, een kerkhof met veel dode haines-pioniers (1880 ofzo ; in ieder geval ook uit een ander tijdperk ; Haines is vernoemd naar een Franse madam Haines die het nodig vond geld te pompen in een presbyteriaanse missiepost in die uithoek), een zee-arenden-opvang-centrum vol triestig huilende nationale vogels … Dat is het zowat. Zeer veelweinig dus.

Sta ik voor dat zee-arenden-opvang-ding te verzinnen of ik dat nu ga bezoeken of niet, krijg ik opeens een trillende telefoon van een onbekende nummer ; 00 54 of zo. Vreemd want ik heb hier meer géén verbinding dan wél. 'k Zal maar opnemen zekers. De Popski ! Of ik “NU!!!” de Helikopter mee wil doen !!! Als je wil, moet je “NU” naar de lodge komen en je “NU” klaarmaken …!!!
M’n brein ontploft.
“Waarvoor ben ik hier ?”
“Daarvoor toch …”
Ik zeg : “Ja, ik kom eraan …”
Het ei haal ik straks wel uit m’n broek …

De mega-stress in m’n kop die me toen overviel is eigenlijk niet met woorden te omschrijven. “WAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH” komt misschien nog het dichtst in de buurt maar omschrijft verre van alle hersen-achtige emoties op dat moment. Soit.
Volop-nadenkend , goggle-nekbuff-handschoenen-zoekend, nieuwe-klimgordel-passend, butt-protector-broek-aan-doenend, logische-stap-voor-stap-volgorde-nadenkend, bottennestels-ontwarrend, idenditeitskaart-op-z’n-plaats-stekend, fistel-met-zalf-inwrijvend, sokken-vindend, pieper-testend, food-bars-wegstekend, trigger-airbag-rugzak-materiaal-medicatie-checkend, go-pro-op-juiste-modus-krijgend, zeker-geen-gsm-poes-gedoe-doen-nu, rustig blijvend, brein-onder-controle-houdend… wordt er op de kamerdeur geklopt.
“No, we don’t fly out today. Tomorrow morning !”
Blijkbaar is je brein een glas water want het was maar een storm !

M’n eerste bier sinds maanden, beste bier ter wereld, natuurlijk. Yes, ready !

Het is grappig en onvoorstelbaar hoe hersenen veel vergeten. Maar het is even grappig hoe hersenen bepaalde gevoelens gewoonweg ergens hebben opgeslagen zonder dat je dat zelf beseft… Heliboarden zat dus in mijn vakje Roemenië (PIEK11 ergens) en kwam dus nu, éénmaal in die heli, herkenbaar terug boven. Juist hetzelfde. Even spannend. Even zot !!!
De eerste afdaling dan toch. Want daarna werd het wel “iets” zotter dan Roemenië.
Haines Alaska is een niet-te-vatten, waanzinnig weids gletsjer-gebied mét fjorden die als onnatuurlijke, zwarte spiegels zich tussen die witte waanzinnige bergen murwen. Heel vreemd : is dit nu zee of is dit nu gletsjer ? Allebei dus … De uitzichten zijn onbeschrijflijk adembenemend en het the-middle-of-nowhere-gevoel is van een mens-vreemde orde. Je wordt gedropt op plaatsen waar je als mens “eigenlijk-feitelijk” nooit zou komen ; én ook niet hoeft te zijn …

Drop 1 was “nice”, “no problem man” , drop 2 was “better” (majestueuze helling) en drop 3 was al “Yeah Man. Awesome!”. Geen echte spines maar wel al een Fokkin’ steile wand mét rand waar je niet over kunt kijken maar waar je wél in moet en je al lekker je grensjes tegenkomt … Mmm, heavy shit, YEAH; wél ziendaknival ; super-gefocused ; was dit té gefocused ? ; mag iets vlotter volgende keer…! Is er een stemmeke in mij dat zegt dat ik m’n grenzen tegenkom ? Wil mijn Gevoel iets anders. Nee toch ?! Ik snap het (nog) niet.
Drop 4 en de heli vloog terug. Wolken in aantocht. Die waaien wel weg. Of toch niet. Twee uur wachten. Wachten. Wachten. Niet dus. Iedereen terug naar huis.
We zijn gestart !

De volgende morgend : andere gids ; ander gebiedje ; andere shizzle !!! De grens van je kunnen, wordt hier wel degelijk afgetast. De ene afdaling is duidelijk de andere niet. De ene helikopterdrop is ook duidelijk de andere niet. Landen of uit een heli springen op een richeltje van 40cm terwijl dat machien daar brullend naast je blijft hangen, blijft adrenaline-kicken.
Ergens in moeten droppen over randen waar je niet bij ziet wat er eigenlijk juist achter ligt, blijft een mentale push.
Een wand induiken waar onmiddellijk een laag sluff je achtervolgt met daar beneden in de diepte ne schrund waar ge niet in wilt gesleurd worden ; dat is ook wel adrenalineverhogend.
Vlak naast een gletsjer-ijswand met puur blauw ijs je lijnen zetten is van een onbeschrijflijke schoonheid.
Als een stipje op een oneindige grote wand de ene faceshot na de andere kunnen zetten, is awesome, gnarly, stellar ! (Deze typische Amerikaanse woorden worden volgens mij hier uitgevonden. Het landschap vraagt dat ook!) Tussen gletsjerspleten en langs rotsafgronden speed-lijnen zetten, is wauwiezauwie-tricky.
De sketchy-feelings die je elke keer bij elke indrop toch nog hebt van “Focking steil man ; zien dak die eerste bocht goed zet” blijft spannend.
Als eerste een couloir in mogen duiken om dan all the way te kunnen gaan, is fenomenaal.
Op die bijna-spine je sluff-management onder controle krijgen, geeft plezante voldoening.
Op het einde van de dag met ander (avond)licht als eerste op een bijna-top gedropt worden geeft een once-in-a-lifetime-gevoel.
Vliegen langs lijnen die Victor en zijne maat die dag gevlogen hebben ; dwingt ongeloof en waanzin-respect af.
En zo kan ik eindeloos doorgaan want het hield niet op. Acht, negen te gekke drops.
Wat een dag ! Wat een beleving ! Wat een adrenaline !!! Wat een Grens-gevoel !!!
(En morgen van de bijna-spine naar de échte spine ?)

Hoe immens groot de euforie was die avond ; de alcohol vloeide duchtig ; de bel van den tournée-general in de bar hield niet op met klingelen ; des te groter was dan ook de Domper toen we te horen kregen dat onze Vlieguren (HOBBS) eigenlijk al grotendeels opgebruikt waren en dat we eigenlijk nog maar voor een halve dag konden meevliegen !!!

SHIIIIIIIIIT man !!!
Wat nu ?
Discussie. Spanningen. Emoties. Nog meer discussie. Geen plezante woorden. Er werd vooraf al wel gezegd : “We vertrekken wel als vrienden maar we weten niet of we wel als vrienden gaan terugkomen …”
Van miserie en van den drank dan maar in bed gekropen. 2morrow is anodda day.

De volgende dag was het zo :

De volgende morgend : andere gids ; ander gebiedje ; andere shizzle !!! De grens van je kunnen, wordt hier wel degelijk afgetast. De ene afdaling is duidelijk de andere niet. De ene helikopterdrop is ook duidelijk de andere niet. Landen of uit een heli springen op een richeltje van 40cm terwijl dat machien daar brullend naast je blijft hangen, blijft adrenaline-kicken.
Ergens in moeten droppen over randen waar je niet bij ziet wat er eigenlijk juist achter ligt, blijft een mentale push.
Een wand induiken waar onmiddellijk een laag sluff je achtervolgt met daar beneden in de diepte ne schrund waar ge niet in wilt gesleurd worden ; dat is ook wel adrenalineverhogend.
Vlak naast een gletsjer-ijswand met puur blauw ijs je lijnen zetten is van een onbeschrijflijke schoonheid.
Als een stipje op een oneindige grote wand de ene faceshot na de andere kunnen zetten, is awesome, gnarly, stellar ! (Deze typische Amerikaanse woorden worden volgens mij hier uitgevonden. Het landschap vraagt dat ook!) Tussen gletsjerspleten en langs rotsafgronden speed-lijnen zetten, is wauwiezauwie-tricky.
De sketchy-feelings die je elke keer bij elke indrop toch nog hebt van “Focking steil man ; zien dak die eerste bocht goed zet” blijft spannend.
Als eerste een couloir in mogen duiken om dan all the way te kunnen gaan, is fenomenaal.
Op die bijna-spine je sluff-management onder controle krijgen, geeft plezante voldoening.
Op het einde van de dag met ander (avond)licht als eerste op een bijna-top gedropt worden geeft een once-in-a-lifetime-gevoel.
Vliegen langs lijnen die Victor en zijne maat die dag gevlogen hebben ; dwingt ongeloof en waanzin-respect af.
En zo kan ik eindeloos doorgaan want het hield niet op. Acht, negen te gekke drops.
Wat een dag ! Wat een beleving ! Wat een adrenaline !!! Wat een Grens-gevoel !!!
(En morgen van de bijna-spine naar de échte spine ?)
☺
Bergen helen ! Gelukkig maar.

Dus onze heli-Package is op. Wat nu ?
Het is lente hier ; de beren zijn volop uit hun hol aan het komen dus wat kunnen we doen ?
Beren schieten, elandje rijden of fjordbootje-vissen ? Dik geen goesting in … Niks van dit alles. We huurden terug een auto want Popski had daar die eerste dag in Canada nog een oogje laten vallen op een topje : de Two-Guardsman. Prachtigen berg ; serieuzen hike én een lekkere afdaling nog. Een heel lekkere afdaling :-)

Maar daar draait het hier eigenlijk helemaal niet om … Helidroppen ; dat willen we ; en dus betalen we nog een dagske 120 dollar per drop.
Hoe dat was ? Wat denk je ? ☺ ☺

*De volgende morgend : andere gids ; ander gebiedje ; andere shizzle !!! De grens van je kunnen, wordt hier wel degelijk afgetast. De ene afdaling is duidelijk de andere niet. De ene helikopterdrop is ook duidelijk de andere niet. Landen of uit een heli springen op een richeltje van 40cm terwijl dat machien daar brullend naast je blijft hangen, blijft adrenaline-kicken.
Ergens in moeten droppen over randen waar je niet bij ziet wat er eigenlijk juist achter ligt, blijft een mentale push.
Een wand induiken waar onmiddellijk een laag sluff je achtervolgt met daar beneden in de diepte ne schrund waar ge niet in wilt gesleurd worden ; dat is ook wel adrenalineverhogend.
Vlak naast een gletsjer-ijswand met puur blauw ijs je lijnen zetten is van een onbeschrijflijke schoonheid.
Als een stipje op een oneindige grote wand de ene faceshot na de andere kunnen zetten, is awesome, gnarly, stellar ! (Deze typische Amerikaanse woorden worden volgens mij hier uitgevonden. Het landschap vraagt dat ook!) Tussen gletsjerspleten en langs rotsafgronden speed-lijnen zetten, is wauwiezauwie-tricky.
De sketchy-feelings die je elke keer bij elke indrop toch nog hebt van “Focking steil man ; zien dak die eerste bocht goed zet” blijft spannend.
Als eerste een couloir in mogen duiken om dan all the way te kunnen gaan, is fenomenaal.
Op die bijna-spine je sluff-management onder controle krijgen, geeft plezante voldoening.
Op het einde van de dag met ander (avond)licht als eerste op een bijna-top gedropt worden geeft een once-in-a-lifetime-gevoel.
Vliegen langs lijnen die Victor en zijne maat die dag gevlogen hebben ; dwingt ongeloof en waanzin-respect af.
En zo kan ik eindeloos doorgaan want het hield niet op. Acht, negen te gekke drops.
Wat een dag ! Wat een beleving ! Wat een adrenaline !!! Wat een Grens-gevoel !!!
(En morgen van de bijna-spine naar de échte spine ?) *

Een moeilijk-te-beschrijven uitzonderlijke, bijzondere sfeer.
Ik heb al wel wat bijzondere dinges meegemaakt in m’n leven , maar die BBQ on the Mudbay-riverside daar in die avond in Haines gaat me toch wel altijd bijblijven. Bijzondere locatie, bijzonder sfeertje, bijzondere mensen. Er is al veel over outlaw-country-mensen in Alaska geschreven maar ik kan dit alleen bevestigen : Alaska trekt op z’n zachtst gezegd heel wat bijzondere rand-van- de-maatschappij-mensen aan. Plezante mensen, zalig vlees, rijkelijk bier, … En om de emotionele cocktail compleet te maken : bijzondere!!! vergezichten op een speciaal gebergte aan de overkant van de rivier … dat nog een staartje/verhaaltje gaat krijgen …

Op zoek naar Axel Pauporté.
Zijn lijnen, zijn bar, zijn locals, …
Zijn geest waart hier ontegensprekelijk nog rond ;
in z’n lijnen, in z’n bar "he had a reputation ", in de (oudere) locals, …
Maar in de legendarische bar Mile33 (op de highway richting Canada) waar al die Groten der Aarde als pioniers op de grond sliepen om van daaruit die grootse, hemelse spines al heliboardend voor eens en altijd op de freeride-kaart te zetten ; daar , daar kennen ze hem niet. Axel ? Belgium ? Belgian Waffles ? King of the Hill ? … Nope. … Nieuwe eigenaars …
In de brouwerij hebben ze er ook nog nooit van gehoord en de youngsters van de gidsen bij SEABA horen het donderen in Canada als je begint over die legendarische Belg die hier geschiedenis schreef …
Den bompa van de lokale sportwinkel natuurlijk wel … Na een tijdje gezellig keuvelen over Vroeger en de Pioniers nam hij me mee naar het toilet waar tussen allerhande freeride-affiches nog de poster van Lines hing ! Gnarly !
én natuurlijk Sunny ook ; mede-pionier van het heli-gedoe hier !
Maar een Standbeeld van Axel vinden we hier niet ; misschien moet de Belgische delegatie hier en nu er zelf eentje in mekaar knutselen …
Van Bacon en Eggs dan want dat hebben ze hier in Overvloed… Elke morgend was het vanda :-) Ze kwamen m’n oren uit !
Op m’n queeste naar den Axel verbaast het toch dat de locale Hainsenaar niet beseft dat hij/zij in het mekka van de spines woont ; gekend onder alle freeriders van de wereld …“Realy?? Oh. Cool!” Het interesseert hen precies ook geen bal. De krabbenvangst is hier vééél belangrijker. Vissers, dàt zijn hier de échte helden. Daar zijn ze wél mee bezig. Niet die Bunch of Crazy Mountain Guys. Dat Victor de le Rue daar met je aan de bar hangt in de lodge (Hun volgende film Sweet and Sour werd daar geschoten en ging daar efkes in avant-avant-première ) en dat je samen met Ted Purdy in de chopper zit en die je gidst zonder dat je het door hebt ; dat is daar normaal precies … Zou het veranderen nu Haines sinds een paar jaar aandacht krijgt in de Freeride World Tour ? Misschien wel …

Alaska staat bekend voor z’n downdays : dagen wachten tot het open trekt en de heli uitvliegt. Daarom ook dat wij, uit veiligheid, twee-en-een-halve-week gepland hebben. De wereld is duidelijk in verandering want het bleef abnormaal uitzonderlijk goed weer ; maar mijn geld was nu wel volledig drie keer op … Wat kunnen we nog doen ? Veel wilde maar onmogelijke ideeën/voorstellen/gesprekken passeerden de revue : ons laten droppen in de “backcountry” ergens met een vliegtuigje ; daar naar toppen hiken ; overnachten op de gletsjer ; dieper Canada in rijden met die huurauto, … enzovoort enzovoort…
Tijdens die zotte BBQ was er door ons allen in de verte aan de overkant een spine gespot die er ongelooflijk verleidelijk bijlag : de Banana-spine van de Rainbow ; een bijzonder opvallende piek die tijdens onze heli-dagen voordien daar in de verte ook altijd machtig en prachtig lag te blinken en waar je niet op uitgekeken raakt. Maar blijkbaar lag die Rainbow buiten het gebied waar SEABA mag vliegen ; iets met vergunningen enzo.
Als we ons nu eens laten droppen met een heli van SEABA op de rand van hun gebied en we hiken vandaaruit zélf, zonder gids, naar die Spine ??? Te doen ? Daar komt niemand. Niet te doen ? Rondhoren, info inwinnen, veel blablabla ; safetyness, satelliettelefoon, enzovoort enzovoort …
Yes? Ja ? YEAH? OK WE GO !!
Vijf flatlanders huren een heli om zich in Haines-Alaska vlakbij de Rainbow te laten droppen.

We worden bovenaan een wand afgezet die we al gedaan hadden. We worden er bijna weggeblazen. “Er staat wél fucking veel wind ! Zou het niet te veel ingeblazen zijn?” We schudden er eerst nog een zotte afdaling uit maar iedereen is eigenlijk meer gefocust op dé wand met z’n spine. Aan de wind wordt niet meer gedacht. Minutenlang kijkt ieder van ons naar de banana-spine ; wikt en weegt ; overlegt ; zoekt een lijn die hij wil én kan én durft én … Ja ?
Uiteindelijk beginnen we dan toch aan de hike naar z’n zadel. Weer ieder op zijn tempo ; Paul zelfs via ‘zijn’ route. We kunnen langs de westkant de Rainbow-banana naar boven hiken zodat we boven onze spines uitkomen. Ja ?
Hiken maar. Spijtig dat daar (bijna) geen beelden van zijn want er is een magistraal beeld op m’n netvlies gebrand : Paul die met zijn ski’s aan zijn rugzak betoverend tegen een vervelend stuk van een 5 meter loodrechte sneeuwwand plakt met daar hoog bovenuit torend : de magistrale piek van de Rainbow. Een beeld uit de boekskes ! Nét écht ! Euhm Koen ; dit IS écht. Wat een beeld ! Vooral als je een tijdje later zelf tegen dat betoverend sneeuwwandje plakt en je met je vuisten zo hard je kan in de loodrechte muur van sneeuw foempt om jezelf op te trekken. Het had iets Magisch. Zot ook wel. Steil vooral !
Robbert was al een touwtje aan het spannen maar dat was niet nodig. Dank u Robbert. Ik geraakte in een geestestoestand die ik herkende : je bestaan wordt volledig overgenomen door een flow ; een flow waarin al je handelingen slechts één doel hebben : “hier op” geraken ! Héél af en toe is er ergens een klein stemmeke dat roept : “Gevaar ! Gevaar !” maar dat krijgt in dé Flow geen schijn van kans meer.

Ten lange leste sta je daar dan : Boven. Terug volop in de wind. Zalig randje. “Wreed geëxponeerd” heb ik ooit geleerd :-). Zalige grens ! Fuck menne gopro vol. (Ik was er eigenlijk niet mee bezig om hem op tijd leeg te maken ; achteraf heb ik er dik spijt van natuurlijk maar op dat moment ligt je focus wel ergens anders.)
Waar is m’n lijn? Waar is die spine ? Vanbovenuit ziet het er wel wat anders uit. Maar daarvoor heb je gefocust je lijn gespot.
Eén voor één wordt er ingedropt. Met lange tussenpozen.
Het is aan mij. Check. Dubbelcheck.
Travers van 10 meter boven een waanzinnige wand. Hier is ie. Tis maar een mini-spine maar hij is wél weer fokkin steil. Go ! Eerste bocht ; waaaaah faceshot ; kzie niks meer ; khou in ; Ok dat ging goed ; GO nu ; vlotter ; ga ik over dat randje ? ; nee dat duikt te hard den dieperik in ; deze kant blijven ; faceshot ; zonder zicht terug indraaien ; nogal gedaan ; yes ; nog één, yes ; sluff ; even inhouden ; sluff voorbij ; over schrund ; yihaaaaaaaa :-)

Ontlading !! YESYESYES ! Dat was em dan ! APOTHEOSE !!!

Toen ik de volgende dag op de ferry terug naar Juneau zat, gleed de Rainbow met z’n Banana-spines zachtjes voorbij. Onze lijnen stonden er nog overduidelijk in ; ze verdwenen zachtjes en schoon uit m’n zicht én er werd door mij zachtjes en lieflijk varend afscheid genomen van Haines met z’n spines waar ik er ééntje van heb gedaan, min of meer. Ben ik fier ? Ongetwijfeld. Héél fier zelfs. Werd er tegen Grenzen aangeschurkt ? Héél zeker en héél veel. Waanzinnig steile wanden gereden. Had het beter en méér gekund ? Natuurlijk. Als ik jonger was geweest, zou ik volgend jaar terug komen (of ging ik hier op seizoen én dan zulde-wa-gezien-hebben :-) ! ) …
Maar ik weet ook dat DIE échte fockin-crazyshit-spines van Haines enkel weggelegd zijn voor dé Goden. DAT niveau is zo (buitenmenselijk) hoog dat je daar een speciale gave voor moet hebben (maar die Goden kan je wel daar aan de bar tegenkomen ☺). DAT is ook Haines !!
Mijn grens is bereikt ! YIHAAAA !
Ik kan op snowboardpensioen.

Koen

Djfistel ?

Ps1
De voorlaatste dag ben ik alleen naar het Tlingit-museum gegaan want Tlingit-indianen zijn prachtig. Tlingit-indianen zijn vooral Ver Weg. Tlingit-indianen zijn Haines. Ze leefden in een VerWeg-Land. In een héél VerWeg-Land. Johnny Depp doet in Dead Man een poging er dichtbij te geraken. De madammen in het museum deden dat ook. Ze leidden mij braaf rond. De Tlingit-indianen zijn vissers. Dat is hun Zone. Dat is hun Wereld. Hun dorpen en hun totempalen keren zich naar de zee. Met hun rug naar de bergen. De bergen, dat is buiten hun zone.
Ik las op deze trip De Wildernis In van Jon Krakauer, Keerpunt Alaska van Jolanda Linschooten en Helden van de Grens van Dave Eggers.
In die volgorde.
De reis Buiten de Zone. De reis waar alles anders was en waarna alles anders gaat zijn. De reis van m’n Grens. De reis die begon als djfistel maar die eindigde als terug koen van der veken ; wiens moeder tijdens dé spine haar derde chemo-zak moest laten indruppelen. Vaarwel Haines. Is m’n leven nu klaar voor een vervolg ? Aan de boeg van het schip stond ik onwezenlijk in het water te turen naar sporen van 50 jaar leven. Ik laat Haines en 50 jaar achter, 50 schuimkopjes, 50 bergen, 50 balt-eagles … Ik heb het noorderlicht gemist ; heb de sterrenhemel 's nachts niet gecheckd (wat ik normaalgenomen altijd doe ?!!), ben de laatste dag daar in Juneau m’n wepowdermuts kwijtgeraakt ; én m’n legendarische rome-terlevies én m’n schup hielden ze bij de douane ook nog achter én kwas frustro in Juneau én mega-opgefokt de weken daarna in 't school. 'k Zou nog gaan geloven dat dit m’n laatste trip was.

Ps2
De nacht voor de Banana-spine was een superslechte nacht. Nachtmerries. Concrete nachtmerries. Ik was Poes aan 't bedriegen. Er was iets ergs met m’n kinderen. Ik werd op school beschuldigd van fraude. Ik stond aldus vermoeid én terug weer overkilled stressed op ; de spanning van dag 1 opnieuw, hartkloppingen in je keel … Ik zette m’n lawinepieper op : 66% !!? Het nummer van de duivel.
Wil er “iets” mij zeggen dat ik vandaag, dé dag van dé Spine, niet moet gaan. Of wil er iets mij zeggen dat het vandaag niet goed gaat aflopen : iets waarover je altijd nadenkt en schrik hebt en waarvan je vreest dat het ooit met jou kan gebeuren …
Zou het vandaag die dag zijn?
Zou kunnen…
Hopelijk niet …
Fuck da gast !! Ga nen boek schrijven !!!
Daar op die Banana-spine geen seconde meer aan gedacht ! :-) Rijd ze !!!

Thx2
jonessnowboardsbelgium
##wepowder
##Poes
##sbsroelz

Camera :
koen_djfistel
paul de groot
philippe popski
robbert schippers
stefaan de geest