JaapvR op 28 januari 2016 · 20:38
Wow dank voor de reacties allemaal, en de tijd die jullie er kennelijk in willen steken! Veel verschillende verhalen, de diversiteit is voor mij een eye-opener. Goed om te zien dat sommigen ´keurig´met cursussen beginnen zodra ze het nodig hebben. Dat had ik misschien wel anders verwacht. Anyway, hier mijn eigen lijstje; keep it coming!
- Hoe ben jij ooit voor de eerste keer in aanraking gekomen met lawinekennis?
A: Toevallig / mazzel
Vrolijk en vol ambitie (=dronken 😃) thuisgekomen uit de kroeg en blind SSC 1 geboekt; die site stond al een paar dagen in een apart schermpje open (via een link van versesneeuw.nl?). Best besteedde 500 piek van dat jaar.
- Hoeveel weken/dagen/seizoenen had je toen al buiten de pistes gereden?
De 4/5 seizoenen daarvoor een week of 2/3 per jaar? Nooit extreem, nooit ´ver buiten de piste´, maar wel compleet ´oblivious´. Lawines waren dingen die anderen (extreme skiers) overkwamen, en bovendien dacht ik dat ik met mn boerenverstand wel kon voelen of t safe was (sporen, iets met wind, en nog meer van die onzin).
- Hoeveel close-calls of onverantwoorde dingen heb je, bij nader inzien, geskied?
Geen idee, waarschijnlijk 1-3 per week, kijkend naar het terrein wat we graag reden? Eentje staat me bij: klein convexje, klein plakje losgetrapt (10x5m), half onderuit geveegd (handje aan de grond), opgestaan en weer doorgereden. Beetje unheimlich gevoel de uurtjes erna, maar ´dat was toch zeker geen lawine, meer wat schuivende sneeuw´. Zelfs na deze actie zag ik mezelf niet als slachtoffer, of voelde ik me niet aangesproken door de (destijds veel minder aanwezige) adviezen.
- Hoe ben je na je eerste 'ontdekking' van lawinekennis en cursussen verder gegaan je te ontwikkelen?
SSC curriculum doorlopen, lezen, veel op pad met mensen die er meer verstand van hadden. SSC1 theorie was de gamechanger, die het skien een nieuwe dimensie gaf en bovendien mn leven gered heeft. Dwing mezelf veel te reflecteren (=leren) over keuzes, en heb de mazzel dat twee van mn skibuddies observators zijn voor het lokale lawinebericht.
- Heb je na je lawine-educatie nog weleens iets gereden wat eigenlijk niet mocht van je beslismodel; bewust of onbewust?
Waarschijnlijk 1 keer per jaar kom ik thuis na een afdaling en bedenk ik achteraf dat ik die liever niet had willen doen. Nooit ver over de rand, en achteraf altijd wel goed te praten met PRM of andere theorien, maar dat telt imho niet. Meestal gaat t om net die ene bocht over die convex, of soms net een paar graden warmere nattere sneeuw dan gedacht, of net wat meer loaded of slabby dan ie leek.
- Hoeveel kan je iemand kwalijk nemen die niks weet, en daarbij niet eens beseft dat ie weinig weet?
Lastig; maar hier mijn mening. Als je de vraag letterlijk neemt, dan kan je zo iemand eigenlijk alleen kwalijk nemen dat de boodschap uit de (massa)media niet is aangekomen. Maar wiens schuld is dat? Want eerlijk is eerlijk, niet iedereen verspilt zn tijd op wepowder, en sommige Alpentoeristen (en bewoners!) zitten in een cultuur/vriendengroep waar lawineveiligheid nog geen gemeengoed is. Als zo iemand in een ongeluk komt denk ik steeds vaker: ´arme vent, hoe hadden we hem beter kunnen bereiken´, in plaats van ´domme lul, dat ie zichzelf doodskiet´. Dat laatste is tenslotte niemands bewuste bedoeling...
Wel ben ik t met Dutchess eens dat het tegenwoordig wel erg lastig is om volledig onbewust te blijven. Maar ik denk dat teveel mensen denken dat het alleen om anderen gaat; ze zien zichzelf als `gezellige wintersporter`, niet als potentieel slachtoffer...
- Hoe ver rijkt jouw 'plicht' of verantwoordelijkheid om je onwetende (of minder-wetende) maatje op te leiden of op cursus te sturen? En is die plicht hetzelfde tegenover een wildvreemde?
Geen vrienden mee zonder pieper en grondige oefening. Vrij expliciet beslisproces om te laten zien dat er aan veel meer dingen gedacht moet worden dan waar ze weet van hebben. Verder ben ik behoorlijk expliciet in m´n mening, en rijk ik ze graag boeken, cursussen, etc aan. Als ze het licht niet zien en zichzelf niet verder willen opleiden wil ik niet meer met ze skien.
Wildvreemden die echt iets lijps doen spreek ik graag aan als de gelegenheid zich aandient en de attitude OK lijkt. Gewetenskwestie: als zo iemand een paar uur later verongelukt, en jij zat naast m in de lift, dan zou ik mezelf voor mn kop slaan als ik niet iets gezegd heb... Maar toch voel ik ook vaak dat ik liever mn mond hou / niemand de les wil lezen.. Blij dat ik niet te vaak in skigebieden ben....
Al met al heb ik, zeker bij de laatste serie ongelukken, het idee dat er iets mist (maar wat dan??) op voorlichtingsgebied: als mensen zich zouden realiseren dat zijzelf potentiele slachtoffers zijn, dan zouden ze toch nooit al die pannenkoeken in één keer opscheppen?