Tripreport: roadtrippen door Oostenrijk zonder poederalert

Onlangs moest in ik München zijn voor de wintersportbeurs ISPO. Een volle agende met afspraken terwijl het sneeuwde als een malle. Poeder Alert#12 had München en de ISPO in de greep en zelden heb ik zo vaak naar buiten gekeken. Magische beelden zorgden voor een onwerkelijke stemming. Iedereen op de ISPO voelde de drang om naar buiten te gaan.

Toen de laatste afspraken achter ons lagen was het een kwestie van de weer- en terreinkaarten bekijken en keuzes maken. Het zou mild worden. De piek van poederalert#12 lag duidelijk achter ons en de sociale kanalen stonden al vol met de meest waanzinnige beelden. Onverspoorde poeder was zeker niet gerandeerd. Dan maar weer naar huis gaan en geen bezoek aan de Alpen brengen? Zou dat niet een beetje zonde zijn?

Vanwege het klimaatdebat vlieg ik tegenwoordig niet meer naar München, maar rijd ik in een volgeladen auto met anderen die kant op, dat is ietsje beter voor het klimaat. En als er dan toch al CO2 de lucht is in geknald dan maar beter even een paar uurtjes zuidelijker voor wat sneeuw in plaats van eerst weer naar huis en dan later nog eens terug naar de Alpen. In mijn auto lagen de nieuwe Powfinder prototypes voor winter '19-'20, er moesten nog wat finale tests uitgevoerd worden en foto’s waren meer dan welkom.

Eindelijk zat het er op. De kaarten en actuele informatie hadden ons het volgende geleerd: Het wordt mild met een nulgradenniveau ver boven de 2000 meter. Een zwak frontje zou de Alpen raken met wat vochtige lucht tot gevolg en een straffe noordelijke wind zou overgaan in een zuidföhn. Daarnaast was het op maandag heerlijk weer geweest waardoor de kans om onverspoorde poeder te vinden in de usual suspects net zo groot zou zijn als de kans op een hoofdprijs in de staatsloterij. En dat geldt overigens niet alleen meer voor de usual suspects. Het freeriden heeft zelfs in Oostenrijk een vlucht genomen zodat poeder direct naast de pistes steeds vaker direct verspoord wordt. Dat leidde tot drie conclusies:

1. we moeten op zoek naar koude dalen met voldoende noordhellingen waar de poeder koud genoeg zou zijn en blijven;
2. schrap de usual suspects en hoog alpine gebieden;
3. zoek naar familiegebieden met veel bomen en weinig overzichtelijk terrein, dat schrikt beginnende freeriders af.

Zo gezegd zo gedaan. Erik, Arjen en ik slingeren de auto aan voor het eerste deel van onze roadtrip. Die avond nemen we afscheid van de ISPO en sturen we via boerenweggetjes en onverlichte wegen richting Oostenrijk. Een magische route verlicht door de sterren.

Onze eerste stop: Reutte. Iets verder weg van ons doel voor de eerste dag, maar het onderdak is er een stuk goedkoper. Dezelfde avond maken we onze spullen op orde en duiken op tijd het bed in. Na een heerlijk ontbijt in Haus Diana zetten we koers richting het Tannheimertal. Die op alle 3 de bovenstaande punten een + scoort: noordhellingen, zeker geen usual suspect, bomen en onoverzichtelijk terrein.

Het Tannheimertal is een oude bekende voor ons. Op dagen dat het Kleinwalsertal al zorgvuldig was afgekrast bood het Tannheimertal altijd wat onverspoord. Ook net naast de piste. Maar de tijden zijn veranderd merken we de volgende ochtend op de parkeerplaats. Er moet tegenwoordig betaald worden, maar erger nog… het is best wel druk.

Gevolg is dat direct naast de piste zo’n beetje alles afgekrast is. Menig freerider ziet dan geen persectief meer en blijft daarna dan braaf op de pistes. Maar wie verder kijkt wordt dan beloond. Gelukkig bieden de drie pal op het noorden gelegen gebieden van Schattwald, Neuerköpfle en Nesselwängle nog genoeg mogelijkheden. Via wePowder Pro hebben we via de hellingshoekkaarten snel een beeld van de steilheid van het terrein en de mogelijke routes. Met het lawinebericht in de hand worden de targets voor die dag bepaald.

:nopro:
Wil je ook hellingshoekkaarten, expositiekaarten, routes en uitgebreidde weersvoorspellingen? Als wePowder Pro krijg je toegang tot 14 daagse sneeuw- en weerkaarten en de 14 daagse voorspelling per gebied zodat je geen dump meer mist. Daarnaast hebben we ook nog eens duizend+ freerideroutes voor je ingetekend in de mooiste freeride gebieden van de Alpen. Word vandaag nog wePowder pro, krijg toegang tot onze 14 daagse sneeuw- en weerkaarten en natuurlijk die duizend+ routes. Oh ja, je support ons er ook nog eens poederonderzoek mee! Dank!
:nopro:

Tannheimertal

Eenmaal ter plekke maken we de laatste Go - No go beslissing. Het is een goed sneeuwjaar en het lawine gevaar beperkt, hoewel een gesprek met een local anders doet vermoeden. Hij waarschuwt voor de vele lawines en het grote gevaar die dag en meldt ons ook dat de poeder voor die dag wel op is. Typisch gevalletje onwetendheid zo blijkt.

Op het einde van de dag maken Erik, Arjen en ik de balans op. Op de berg was het +3 graden, maar op de schaduwhellingen reden wij nog steeds super fluffy sneeuw. Het sneeuwdek was super stabiel en de hellingen die we reden heerlijk steil. Het enige risico vormden de zuidhellingen en daar zijn we wijs weggebleven. Voor de fotograaf onder (Erik) ons zijn goede foto’s op schaduwhellingen lastig werk, maar het wit in de oren, ogen en neus doet dat alles snel vergeten.

Het was een heerlijke dag met nieuwe ontdekkingen. Waar nog rijd je drie dagen na de dump een compleet onverspoorde vallei in en moet je op het einde van de dag constateren dat alle sporen in deze vallei van jou en je twee poedermaatjes is? Kippenvel! Waar we precies waren in het Tannheimertal? Arjen en ik hebben genoeg nieuwe ontdekkingen gedaan die we volgende winter in boekvorm zullen presenteren. Het oude wePowder boek is hard aan vervanging toe, een nieuwe poederbijbel is in de maak. Een compleet nieuw boek, dat gaat wat worden.

Na een mooie dag rijden zonder een pauze te nemen kiezen we voor de warmte van Hotel ‘Zum Ritter’. De openhaard gloeit, een warme choco wordt geserveerd en niet veel later volgen de Apfelstrudel mit Vanillesoße en een reuzebord Kaiserschmarren voor Arjen. Heerlijk! Geslapen hebben we er overigens niet. Het was tijd om plannen te maken voor een nieuwe bestemming. Haas is met de nachttrein vanuit Amsterdam op weg naar de Alpen en Sander Kan wil ook graag aansluiten. Hij is bij zijn vriendin in München en heeft een dag de tijd. Met Sander spreken we af dat hij Haas in de ochtend oppikt op het station, waarmee een eerste logistieke probleem is getackeld.

Maar waarheen te gaan? Van onze vrienden van The North Face horen we dat ze in de Arlberg bot hebben gevangen. Alles afgekrast. ‘We should have followed you guys’, schrijven ze verzuchtend op de app. Maar ja, de kale cijfers van het Tannheimertal doen niet echt freeride vermoeden. Het hoogste punt van het gebied komt net boven de 1800 meter en daarbij was het ook nog eens warm in de zon. Onze keuze bleek de juiste. Maar een instromend front met slecht zicht maakt het onmogelijk om nog een dag te blijven in het Tannheimertal. Duidelijk is dat we verder de oostelijke Alpen in moeten. Omdat Arjen de volgende dag thuis moet zijn nemen we afscheid van hem na een heerlijke dag.

Via de app hebben we contact met Haas en Sander. Een nieuwe bestemming voor de volgende dag is nog niet gevonden. Er wordt er een stevige wind verwacht in de hoogalpine gebieden zodat het door Sander geliefde Stubaital geen optie is. Ik opteer voor het Defereggental, maar dat is voor Sander een mijl te ver voor een dagje spelen in de sneeuw. We moeten in ieder geval oostelijker dan het Tannheimertal voor zicht en zon, niet te hoog vanwege de opstekende wind en voldoende noordhellingen want het wordt mild. Kitzbühl of Saalbach-Fieberbrunn? Het wordt de laatste. Arjen wijst ons op de noordhellingen tussen Saalbach en Fieberbrunn en vertrekt daarna in de donkere nacht. Erik en ik stappen ook in de auto en on the fly scoren we wat goedkoop onderdak onderweg.

Saalbach Fieberbrunn

De volgende ochtend ontmoeten we Sander en Haas op de parkeerplaats in Fieberbrunn. Even wennen na het lieflijke Tannheimertal. Meerdere arkeerwachters, minimaal 10 keer zoveel auto’s, een weer wat duurdere dagpas en wat een hoeveelheid mensen. Op de weg hier naartoe wanen we ons al in een circus. In dit deel van de Alpen zie je overal, maar dan ook overal liften. De infrastructuur voelt bijna beklemmend.

In het circus van Saalbach Fieberbrunn is dat niet anders. In de nabijheid van de lift is alles, maar dan ook alles afgekrast. Iedereen gaat hier offpiste. Een fleurige helm, een zonnebril, een goede jas, een matige techniek, geen pieper, schep en sonde en een (on)gezonde dosis bravoure. Het is freeride anno nu. Kleren maken de freerider, niet de kennis zo moge duidelijk zijn. Via wat pistes knallen we richting de Reckmoos. Ik draag zelden een helm als het terrein of het sneeuwdek daar geen aanleiding toe geeft, maar de momenten dat we deze dag op de pistes komen voel ik me onveilig en onbeschermd. Van alle kanten komen mensen mijn kant op.

We koersen richting de Reckmoos en skiers links van de Hochhörndlalm is in de graben nog wat onverspoords te vinden. Altijd, ook nu. Eenmaal beneden nemen we de nieuwe verbindingslift richting Saalbach. Saalbach - Fieberbrunn is een gebied van jewelste geworden. Een plek waar je de connectie met de berg en natuur ongemerkt verliest. De stoelverwarming in de lift, de enorme hoeveelheid mensen, overal liften en pistes en de vele uitingen om Schnapps te komen drinken. Begrijp me niet verkeerd, de sneeuw is goed en de pistes perfect geprepareerd en de liften van een ongekende perfectie, maar het is me even wat teveel van het goede na het pitoreske Tannheimertal.

Gelukkig heeft Arjen gelijk: de noordhellingen tussen Saalbach en Fieberbrunn op de Hinter-Reichkendlalm zijn echt goed. Het mag dan +4 zijn op 2000 meter en zonnig en mild op de zuidhellingen, op noord- en oosthellingen is de sneeuw nog boterzacht.

‘Ihr seid ja Wahnsinnig’

Terwijl Erik, Sander, Haas en ik een entree zoeken boven de Hinter-Reichkendlalm worden we geconfronteerd met een betweterige wintersporter. Dat lawines vaker in het nieuws komen en de media er meer dan ooit over schrijft wil niet zeggen dat de gemiddelde lezer er slimmer van is geworden. Het lawinebericht meldt lawinegevaar 2 met speciale aandacht voor zonhellingen. ‘Ihr seid ja Wahnsinnig’, wordt Haas toegeschreeuwd door een man. Goed, we duiken een extreem steile helling in, ja er liggen hier en daar wat rotsen en er is zeker wat techniek vereist om hier een weg in te vinden. Maar Wahnsinnig? De man wijst ons op lawines aan de overkant en weet ons met niet mis te verstane woorden duidelijk te maken dat we ‘Lebensmüde’ zijn. Even komt het in ons op om te reageren. Dat we het lawinebericht hebben gelezen, dat we de techniek hebben om hier af te dalen, dat dit een noordhelling is en dat we de juiste gear dragen. Maar als de man roept dat hij de volgende ochtend wel over ons zal lezen in de krant beseffen we dat dit geen nut heeft. We laten het voor wat het is en concentreren ons op de lijn. De onbegrensde domheid van de man is confronterend, de toon waarin hij zijn mening deelt onbeschoft en de geslotenheid van communiceren schrikbarend. We zijn al veroordeeld voordat we een bocht hebben gemaakt. Stel je voor dat zo’n figuur aan de macht komt, dan kunnen we het freeriden wel op onze buik schrijven. Gek genoeg heb ik de beste man niet bij al die Schnapps tentjes lager op de berg zien staan om alle drinkers toe te schreeuwen dat ze ‘Wahnsinnig’ zijn omdat ze veel drinken, daarna nog naar beneden knallen en daarbij anderen in gevaar brengen. De perceptie van een skicircus bezoeker blijkt een hele andere dan die van ons en dat terwijl Home of Lässig zich steeds meer profileert als freeride mekka.

De irriaties zijn snel weg als we eenmaal in de helling staan. De rust is terug, de sneeuw is zacht. Die dag maak ik een paar mooie afdalingen met vrienden. Op de vlucht voor de zon en het circus rijden we mooie lijnen en is het heerlijk om weer een paar uur samen te zijn. Toetje van de dag is het Krottenwald, pal boven Fieberbrunn. Direct onder een pad ligt hier een mooi steil bos met de bomen mooi dicht op elkaar. Het bos is goed te zien vanaf de pistes en het pad is voor iedereen toegankelijk. We zijn midden in Fieberbrunn, een stop van de Freeride World Tour en toch… toch is het bos volledig maar dan ook volledig onverspoord. Een als freerider verklede wintersporter passeert ons op het moment dat we het bos in willen duiken. Hij begroet ons, maar kijkt ook een beetje vreemd. Alsof we ons van een cliff van 50 meter gaan werpen, terwijl het niet meer dan een bos is waar de bomen zo dicht op elkaar staan dat een lawine er onmogelijk is. Het was wederom warm en het was zoeken naar licht, maar we hebben wat plaatjes kunnen schieten van wat koude poeder op noordhellingen.

Het was even zoeken naar een eigen weg in het Circus, maar dankbaar nemen we afscheid. Vier dagen na de dump reden we er nog steeds onverspoorde poeder en dat terwijl we geen locals zijn. Kom daar maar eens om in Chamonix of Engelberg. Sander gaat die avond terug richting München, Erik rijdt met hem mee om daar de trein richting België te nemen en Haas en ik kiezen voor het Defereggental om op vrijdag daar te gaan rijden. Ruim 6 dagen na de laatste sneeuwval. Dag Tirol, Ost Tirol, here we come!

Osttirol, dein Bergtirol

Het is alweer een tijdje geleden dat ik in Ost Tirol was en ik ben benieuwd. Is het hier ook een circus geworden? Maar nog veel belangrijker: gaan we hier nog poeder vinden? Ik vermoed van wel, ik vermoed zelfs dat de sneeuw er nog episch is. Maar zeker weten doe ik dat niet. Ons doel is het Defereggental, of nog preciezer St. Jakob im Defereggental.

Nadat we 11 euro aan tol hebben achtergelaten bij de Felbertauerntunnel en we Mattrei zijn gepasseerd slaand we bij Huben het Defereggental in. Het Defereggental ligt net ten zuiden van de Alpenhoofdkam. Het is een typische inneralpine vallei. Het is er smal en hartje winter is het er altijd koud. Veel kouder dan in de valleien in de omgeving. Als midden december de kou eenmaal de vallei is ingezakt dan blijft die er vaak tot midden maart hangen. Het is de redding op warmere dagen omdat de vele steile (bijna) drieduizenders zulke steile noordflanken hebben dat de zon er hartje winter geen kwaad kan doen. En nu dus weer. We zijn nog maar net de entree van de vallei binnen gereden en de temperatuur begint te dalen. Waar het eerder nog +2 was op de Pass Thurn bij Mittersiel zakt de temperatuur hier rap. Er ligt sneeuw op de bomen en naarmate we verder in het dal komen zakt de temperatuur om te eindigen bij -7.

We bellen voorzichtig aan bij Haus Obkircher en worden allerhartelijkst ontvangen. Haas heeft van tevoren nog gebeld dat we onderweg waren zodat ze niet nodeloos op ons zouden wachten. Terwijl we onze spullen voor de volgende dag organiseren komt huiskat Charly nog even rondsnuffelen. Haas is druk bezig de nieuwe Powfinder Limited en splitboards op orde te brengen. Erik had al een dag op de Powfinder Split gereden in Fieberbrunn, maar hij is goofy en dus was er wat toolwerk noodzakelijk. Als eenmaal alles is ingeregeld en een nieuw weerbericht geschreven duiken we onder de wol.

Het is die nacht koud geweest, maar de zon toont zich al op de hoogste toppen. De sneeuw is van een bizar goede kwaliteit met een mooi laagje rijp on top. St. Jakob im Defereggental zal geen potten breken bij de gemiddelde wintersporter. Slechts een paar liften, waarvan geen enkele verwarmd en waarbij één van de stoeltjesliften nog met de snelheid van een trekschuit naar boven gaat. Het aantal pistekilometers komt zeker niet voorbij de 50 en de hut op de berg is wat gewoontjes. Hier zeker geen schapps voor 12 uur of stampende muziek. Om van Champagne maar te zwijgen. Bij de koffieautomaat op kantoor zal menigeen al afgehaakt zijn, maar wat is er dan wel? Ik noem lariksen, steile noordhellingen, een bowl waar je u tegen zegt, koude sneeuw en buiten wat locals om een groot gebrek aan concurrentie. Om nog maar te zwijgen van de tourmogelijkheden en het alpine terrein binnen handbereik. Typisch gevalletje klein maar fijn, maar niet echt voor beginners. Het bos is steil. Soms erg steil. Verkeerd navigeren kan fatale gevolgen hebben en de bowl is steil genoeg voor wat serieuze lawines.

Altschneeprobleem

St. Jakob im Defereggental had tot begin februari niet de allerbeste winter. Vroeg in het seizoen viel er veel sneeuw, maar zoals wel vaker het geval bij inneralpine was het daarna lange tijd droog. Vanwege de inneralpine ligging was de oude sneeuwlaag totaal versuikerd. Weliswaar was er een enrom dik pak sneeuw gevallen, maar door de wind was het sneeuwdek soms wat dunner en was het zeker mogelijk op bepaalde delen druk uit te oefenen tot op de zwakke laag. Een blik om ons heen was genoeg om te zien dat er veel recente lawine activiteit was geweest. Een lastige lawinegevaar 3 kortom, want een compleet ander sneeuwdek dan in de Noordalpen. Een typisch gevalletje van een persistant weak layer of Altschnee probleem.

Interessant want we wilden na het testen van de nieuwe limiteds nu ook wat gaan touren om de nieuwe Split 157 aan de tand te voelen. Praten met en luisteren naar de natuur kortom en er achter zien te komen wat wel en niet kan. Na twee dagen hadden we het een beetje door. De tijd vloog voorbij en we hebben genoten. Het Defereggental leverde weer ouderwets.

Maar we zijn nog lang niet klaar in St. Jakob. Vanwege het instabiele sneeuwdek hebben we een aantal tourtjes en couloirs moeten laten schieten. Een goede freerider is een oude freerider zo luidt het gezegde. Maar dat wat er mogelijk was, was van een heerlijke kwaliteit.

Wederom veel geleerd

Het was een mooie trip. Helemaal niet zo lang, maar het voelde als weken. Het was ook wel weer eens verfrissend om ouderwets zonder een alert onderweg te zijn. Een poederalert is somswel heel erg makkelijk scoren. Door goed na te denken is er altijd ergens poeder te vinden. Ook als is het een week na de laatste sneeuwval.

We zijn bewust gaan touren om de nieuwe Powfinder Split 157 te testen, maar eigenlijk was het niet nodig geweest. Er was nog genoeg te halen. Maar ik heb de liefde voor het splitboarden (her)ontdekt. Ik heb altijd een haat-liefde verhouding gehad met het splitboarden. Veel gedoe, veel gear en dan uiteindelijk moeten concluderen dat het me de concessie bij de afdaling niet waard was. Ik heb vier splitsetjes gehad en allemaal na een week weer verkocht. Het was te log, te zwaar, te onhandig en de boards voelden doods tijdens het dalen. Nu eindelijk niet. Komende week gaat mijn split weer mee. Haas heeft iets ontwikkeld waar ik al die tijd naar zocht. Dank Haas!

Ik heb geleerd dat grote circusachtige gebieden veel hebben wat me tegenstaat, maar dat ik daarover niet zo moet zeiken. Op het einde van de dag na wat mooie lijnen blijkt dat ieder gebied zijn mooie kanten heeft, soms moet ik er alleen wat meer voor zoeken.

Ik heb eindelijk ook weer eens een ouderwets tripje gemaakt met Arjen. Niets van te voren gepland, gewoon op de bonnefooi. Dat was mooi man. Jammer dat je wat eerder weg moest, maar moeten we zeker vaker doen. En wat te denken van Sander Kan. Op zijn leeftijd nog chargen. Respect man. Genoten. En niet te vergeten Erik. Hij verraste ons al eerder met zijn filmproject Persian Powder en gaat ons de komende jaren met een nieuw project verrassen. Het enthousiasme waarmee hij met de Split 157 naar beneden knalde alsof het een solid was zal ik niet snel vergeten. Het was ‘Zalig’ zoals ze in België zeggen.

Goed, een laatste foto. Ik heb Haas beloofd nog geen foto’s te tonen van de nieuwe Powfinder Limited. Maar sprayen kan hij. Zelfs op de piste.

Nuttige websites:

• Tannheimer Tal
• St. Jakob im Defereggental
• Lawinedienst Tirol
• De films van Erik Bulckens
• Sander Kan

Oh ja, in het kader van #flakenews… Deze trip is geheel op eigen kosten gemaakt. Bovenstaande links zijn dus niet gesponsord en de meningen die je leest zijn echt.