[b]De echte vraag is niet waarom we niet doen wat we eigenlijk zouden moeten doen, maar juist waarom we wél doen, wat we beter zouden kunnen laten.[/b]
Reacties
De plank mis…
\
quote: waarom we wél doen, wat we beter zouden kunnen laten.
\
Ik heb een docu over deze kayakker gezien en moet zeggen dat ik waanzinnig veel respect heb voor die gast…
Ik zie 'm dan ook absoluut niet als een gast die beter had kunnen laten waarmee hij bezig was. It’s all about a dream…
Uit de docu blijkt ook dat het geen roekeloze gast is die simpelweg in een kayak stapt en weg peddelt. De hele trip was perfect voorbereid en hij heeft het door ons ,als freeriders, bekende ‘restrisico’ tot een voor hem acceptabel niveau terug gebracht. Dat het toch misging (een technisch probleem met z’n kano) is tragisch, vooral omdat de coastguard van NZ niet in staat is gebleken hem te redden. Zolang er mensen zijn die in hun sport tot het uiterste gaan om hun droom waar te maken zullen er dit
soort tragische momenten blijven komen. To all out there; Take care but live you’re dream!
Het tragische is wel dat door het restrisico te accepteren hij zijn kind en vrouw uiteindelijk alleen heeft achter moeten laten op deze wereld. Ik vraag me in dit bijzondere geval af of dat restrisico wel zo ‘acceptabel’ was, maar die inschatting kan ik niet maken natuurlijk. Maar toch, vrouw en klein kind zo achterlaten om zo’n hachelijke reis te maken, hoe bewonderenswaardig ook is toch wel heftig. En deze reis is qua restrisico denk ik niet te vergelijken met een willekeurige free ride trip.
@Free, is dat écht van belang? Gaat het er juist niet om dat we soms gedreven worden door dingen die we niet kunnen uitleggen, of zelf begrijpen? Dat we dingen doen, waarvan we weten dat het risico en/of de consequentie groot is? En is dat niet allemaal een kwestie van perceptie (ik zie mensen dingen doen waar ik qua risico nooit aan zou beginnen, tegelijkertijd kijken veel mensen ook zo naar freeriders: als schijnbaar roekeloze waaghalzen).
\
Ik zie in de docu een spiegel voor de freeriders van deze wereld (of ze nou sneeuw-gerelateerd zijn of niet). Nemen we niet allemaal een gecalculeerd risico, dat we denken te kunnen controleren? Beseffen we écht wat de consequenties kunnen zijn als het fout gaat? Hoe dun is die lijn eigenlijk? En wat als je kinderen hebt? En zelfs áls we die dingen realiseren, dan kom je terug naar de hoofdvraag: waarom doen we het dan tóch? Is het geen noodzakelijk iets wat ons maakt tot wat we zijn?
@Free: overigens worden je comments opgepikt als spam. Waarschijnlijk vanwege je username. Ik heb je comment nu goedgekeurd, maar weet niet helemaal zeker of het systeem dat genoeg vindt om de volgende keer je ook door te laten. Zoniet, laat het me dan weten.
@haas ben het helemaal met je eens. De directe aanleiding voor deze post was de risico-analyse op het forum nav de Friso-case. Daar komt iedereen netjes tot de overtuiging dat ze die helling zelf nooit hadden gedaan. Dat vind ik dus niet zo interessant. Wat ik veel interessanter vind, is waarom we (freeriders in zijn algemeenheid) dat soort hellingen vaak dan tóch rijden. Ik denk dat het begrip daarvan tot waardevollere inzichten leidt, dan de vraag andersom stellen. Dat geldt zowel voor onszelf, als voor de wereld om ons heen (dit soort jongens met ‘grote dromen’ wordt vaak niet begrepen).
@Bart… Te gek! we zijn het eens dus… Ik herinner me een voorwoord van je in white freeski magazine waarin je schrijft over een hikende skiër die je vanuit de lift ziet. De skiër verdwijnt uit het zicht en over een bergkam. Nog lang blijf jij je afvragen naar welke poedervelden hij opweg was c.q welke droom ie achterna ging. Fenomenaal geschreven dat stukje! Cheers Haas