Tête-á-tête met Xavier de le Rue

Donderdagavond, de avond voor het Freeride Film Festival, krijg ik van Arjen, één van de oprichters van wePowder, een whatsapp. Of ik misschien zin heb om Xavier de le Rue te interviewen voor wePowder. “JAAAAAAAAAA!!!” is mijn respons. ”Oké ik ga het proberen te regelen…”

Nerveus als een klein kind

Vrijdag is m’n eerste vrije dag na acht dagen te hebben gewerkt. Ik mag donderdagnacht eerder naar huis waardoor ikzelf mijn dochters naar school kan brengen in plaats van dat mijn schoonmoeder het doet. Tijdens het ontbijt vertel ik hen van het Filmfestival en dat ik misschien met ’s werelds beste extreme snowboarder van dit moment mag gaan praten. Hun interesse is gewekt en ik laat hen filmpjes van Xavier zien op internet. Oooeeeh en wow en zooooooo zijn de kreten. “Vet cool, pap!!! Doe jij dat ook? Maar je gaat hem toch geen stomme vragen stellen, pap? Want je bent wel een grote sukkel… “ Heel hard moeten ze lachen. Zoals ze zo vaak doen als ze denken dat ze mij in de maling nemen. Heerlijke meiden. Na een lange dag, eenmaal in bed kan ik niet slapen. Want wat ga ik vragen aan de man die in 2008, 2009 en 2010 Freeride World Tour kampioen snowboarden is geworden, Big Mountain rider of the year, meerdere films heeft gemaakt met verschillende grote namen uit de freeridescene, kortom WAT GA IK HEM VRAGEN?!!! Bed uit en research. Xavier de le Rue intoetsen… O ja, ook maar een dictafoon appje downloaden.

Poederbroeder

Het is vrijdag en we we zien Tuschinsky opdoemen op de Reguliersbreestraat. Schitterende locatie voor een filmfestival. Iets voor vijven melden we ons bij de ingang. Arjen komt ons tegemoet. “Hey Gillie, goed dat je er bent. Xavier is er al. Hij wacht op je.” Op dat moment komt Lara van de afdeling pr van The North Face ons begroeten en vraagt of ik er klaar voor ben. Ik knik ja, maar eigenlijk ben ik afgeleid door een persoon die op mij af komt lopen… “Hello I’m Xavier de le Rue. Nice to meet you…” Geen echt frans accent, iets groter dan ik ben, maar wel een bonkige kerel en hij oogt vrij ontspannen… Dat zijn zo ongeveer de gedachten die door mijn hoofd gaan bij de kennismaking. Handen worden geschud en wij stellen ons netjes voor. “So is it Gilbert like in French or Gilbert as in English? As in English. But you may call me Gilbert like in French too. Okay cool.” Voordat we beginnen willen we nog iets te drinken bestellen en ik vraag aan hem of hij iets wilt drinken. “I’m okay.” Bij de bar vertelt Lara dat hij net uit Finland is geland en dat hij gisterenavond nog heeft gefeest. Hij heeft een kater. Ik merk er niets van. “Hey Gillie!!!” Achter mij staan Morris en Haas. Oude poederbroeders. Een omhelzing zoals je die maakt bij het weerzien na een lange tijd. “Wat ga je Xavier vragen?” “Geen stomme vragen” zegt een stemmetje in mijn hoofd…

We worden begeleid naar de eerste verdieping. Vlak voor de VIP-room staat een tafeltje met wat stoelen waar Xavier aan het bellen is als wij aan komen lopen. M’n maatjes mogen erbij blijven en kijken aandachtig mee. Voordat we beginnen vertel ik hem dat ik vooraf niet echt een vragenlijst heb gemaakt. Zie het meer als een geanimeerd gesprek. De vragen komen vanzelf wel. “Okay cool. That’s what I like. I was in Finland yesterday. I had a couple of beers too many at the afterparty. But you can ask me whatever you like.”

wePowder? Geen idee!
“Ken je wePowder?” “Nee niet echt.” “WePowder is oorspronkelijk een Nederlands/ Belgische freeride community met 300.000 unieke bezoekers, meer dan 1 miljoen bezoeken en meer dan 5 miljoen pageviews… En dit is alleen voor Nederlandse site. We hebben een Academy waar we verantwoord freeriden leren, een forum waar alles wat met freeriden te maken heeft besproken kan worden, powderalerts en niet te vergeten de PowderQuest app. Morris, de andere oprichter van wePowder, kan aan de hand van o.a. weerkaarten haarfijn voorspellen waar je het beste heen kunt gaan voor de beste poedersneeuw.” “Dit kan ik goed gebruiken!” Hij komt uit zijn stoel om de site op mijn telefoon te bekijken. Aandachtig bestudeert hij de website. Ik vertel hem dat de site ook in het Engels, Frans en Duits beschikbaar is. “Very impressive… Voor een klein landje zonder bergen is dit erg indrukwekkend…” Weg kater. Volledig geïnteresseerd stelt hij nu de vragen. Ook aan Morris en Arjen die langslopen om de laatste voorbereidingen te doen voordat het filmfestival van start gaat.

“Zullen we nu dan beginnen met het interview…?” vraag ik na enkele minuten. Er wordt gelachen. De sfeer zit er goed in. “Ik heb een paar dagen geleden Degrees North gezien. Wat een avontuur!!! Wat een geweldige film!!! Hoe ben je aan het idee gekomen om paramotoren te gebruiken?” Xavier: “Oorspronkelijk komt het idee vanuit frustraties tijdens expedities omdat je zo gelimiteerd bent in het filmen zonder helikopter. Alles gaat langzaam omdat je ‘te voet’ bent. Ik herinner me dat ik een paar keer ontevreden was over de ‘shots’ omdat ze van te ver af waren geschoten. En dat ze vergeleken met opnames vanuit een helikopter gewoon slecht waren. Sindsdien ben ik altijd bezig om manieren te vinden om vanuit de lucht te filmen. Zodoende heb ik een cursus met een paramotor gevolgd om te kijken hoe het werkt en of dit bruikbaar was. En het was geweldig! Dus hebben we de paramotoren gebruikt om te filmen. En later ook om lijnen en terrein te spotten. De paramotoren waren gereedschap wat we gebruikten, het was niet de bedoeling om dit in de film te verwerken. In Svalbard was het doel om rond te vliegen en uitdagende lijnen te spotten die je normaal gesproken vanaf de grond niet kunt zien. Om vliegend het nieuwe Eldorado te vinden en de perfecte lijn te zoeken. Dat scheelt een heleboel kostbare tijd.

Avontuur op zichzelf

Tijdens het filmen bedachten we of het geen idee was om, in plaats van omhoog te hiken, vanuit een paramotor direct in een lijn te springen en zo meteen aan een afdaling te beginnen. Zo gezegd, zo gedaan. Wat onderdeel van het filmen en verkennen was, werd nu een avontuur op zichzelf. Vooral omdat niemand ooit op deze manier te werk is gegaan. Als klein jongetje droomde ik ervan om uit een parachute te springen en te snowboarden. Eigenlijk te gek voor woorden. Dus toen ik die mogelijkheid kreeg heb ik die meteen aangepakt. Kleine Xavier van toen zou trots op me zijn…” Fonkeling in zijn ogen…

Nieuwe plannen

Iedereen luistert aandachtig wat Xavier te vertellen heeft. Ik vraag of hij al een nieuw project heeft. “Aankomende winter ga ik met mijn vrouw in een camper dwars door de Alpen reizen. Met een groot project zoals Degrees North kom ik niet echt heel vaak aan rijden toe. Het klinkt misschien gek, maar naast het boarden moet er zoveel meer gebeuren. Nu gaan we poeder rijden wanneer we willen, waar we willen. Ik heb veel meer vrijheid, ben veel flexibeler.” “Dan MOET je wePowder volgen roep ik!!! Zo doen wij het!!!” Roadtrips à la wePowder. “Als jij besluit om ergens naartoe te gaan, dan sta ik misschien ineens naast je. Sta jij de volgende ochtend op een parkeerplaats van een ander gebied… Hey, jij ook hier?!!!” Er wordt heel hard gelachen.

“Als ik tijdens een roadtrip wePowderaars tegenkom, dan moet het wel goed teken zijn” zegt Xavier. Met een lach en een knipoog vertel ik dat ik voor aankomende winter bijna mijn hele agenda heb leeggemaakt… Vervolgens vertelt Xavier hoe hij als klein jongetje op zeer jonge leeftijd met skiën begon in de Pyreneeën. Hoe hij altijd naar de magische bergen keek en op dertien jarige leeftijd op snowboarden overstapte. Hoe hij met passie geleerd heeft om plezier te hebben in de bergen. Alles draaide om plezier. Backflips van clifjes, poeder rijden, slalom, freestyle. Hoe hij aan competities meedeed, hoe hij drie keer Freeride World Tour won, deelnemer was aan de Olympische Spelen… Maar het einddoel was altijd freerider te worden. “Van kleins af aan was dat wat ik wilde worden. Een goede freerider.”

De beste freeride snowboarder

“En nu ben je één van de beste. Misschien wel de allerbeste extreme snowboarder. Ik durf dat hardop te zeggen.” Een verlegen glimlach verschijnt. Op mijn vraag of hij bovenop een bergtop angst kent vertelt hij dat ook hij angst kent, ook hij nerveus is. Maar voor de goede redenen. Hij gebruikt het om te focussen. “Als jij je heel goed hebt voorbereid kun je angstig, nerveus zijn, maar je weet wat je moet doen. En daar focus ik op. Ik weet welke lijn ik ga rijden, ik weet wat en waar mijn escapes zijn, waar de evt. moeilijkheden zitten, safetyspots, etc. En als ik voel dat het moment er is om te gaan, dan drop ik in.”

Waar te rijden?

Favoriete gebied/ resort? “Moeilijke vraag. Ligt aan de situatie, met wie je bent, wat je aan het doen bent, maar voor de big mountain experience Alaska en voor het hoog alpiene gehalte Chamonix. Antarctica vind ik het mooist.” Op mijn vraag of hij ooit naar de Himalaya zou gaan was hij kort. “Niet echt. Aan de ene kant wel, maar ik snowboard voor mijn plezier. En ik vind de Himalaya teveel werk en teveel risico om plezier te hebben. De ijle lucht en het feit dat ik misschien een maand onderweg ben voor een slechte afdaling zorgt ervoor dat ik niet enthousiast wordt. Het zou zeker een mooi avontuur zijn, maar ik prefereer plekken waar ik meer waar voor mijn geld krijg. Plaatsen dichtbij zee zoals bv. Noorwegen. Splitboarden vanaf de kust.”

“Splitboarden rules!” Ik vertel Xavier over het groeiend aantal splitboarders in België en Nederland. Over het jaarlijkse Flatland Splitfest met gelijkgestemden. Slapen in berghutten, tentjes en zelfgebouwde iglo’s. Over onze eigen zogenaamde expedities. “Wow cool. Sounds like a lot of fun.” Morris loopt langs en wijst Xavier erop dat hij tijdens het filmen in Alaska hele slechte omstandigheden heeft gehad. El Niño. “De slechtste in de laatste 40 jaar. De kapitein van de boot waarmee we op pad waren vertelde dat er normaal gesproken 6 meter sneeuw ligt. Toen wij er waren lag er helemaal niets…” “Pfff 6 meter” zeg ik. “Dat zijn bijna zes Gilberts aan sneeuw…” Tja…

Surfen

Het gesprek verloopt lekker rommelig, maar niet chaotisch. Van de hak op de tak. Zie het als poedermaatjes met een biertje na een heerlijke dag in de backcountry. Zo vertelt Mister Extreme wat zijn favoriete eten is (hij heeft onlangs de Peruaans keuken ontdekt), hij houdt onder andere van oude soulmuziek en hij heeft meerdere favoriete films. Hij speelt in de nieuwe James Bond, Spectre, een stand-in als snowboarder en heel, heel eventjes is hij als cameo in beeld. Verder vertelt monsieur de Le Rue dat Terje Haakonsen een idool van hem was, zijn zus en drie broers allemaal skiën en snowboarden, maar dat zijn ouders niets met wintersport hadden en dat golfsurfen zijn andere hele grote passie is.

Downdays

Tijdens downdays wordt hij bijna gek van het wachten. Voor het filmen van Degrees North zaten ze een maand in Alaska, waarvan er 12 dagen achter elkaar niet kon worden gefilmd. De dagen bestonden uit equipment checken, lezen, spelletjes doen en verplichtingen voor de sponsoren. Om daarnaast nog bezig te blijven werden er gangen en ruimtes gegraven waarin ze uiteindelijk tijdens een meerdaagse sneeuwstorm zelfs nog hebben geslapen…

Het filmfestival komt ter sprake. 1600 man. Totaal uitverkocht. “Verbazingwekkend hoe landen als België en Nederland ware freeridelanden zijn geworden. Jullie moeten wel vreselijk gepassioneerd zijn als jullie duizenden kilometers afleggen om een paar dagen te kunnen freeriden. Maar hierdoor realiseren jullie wel hoe geweldig en hoe cool het is om poeder te rijden…” Ik voeg daaraan toe hoe mijn eerste ervaringen naast de piste waren. Zoals de meesten van ons met nul procent kennis. Maar het was wel het begin van de poederverslaving. En hoe we door de komst van het Snow Safety Center en wePowder Safety Academy met de juiste tools en kennis op poeder jagen. “Very impressive…”

Zo vader zo dochter?

Tot slot vraag ik hem hoe zijn 9-jarige dochter Mila over hem denkt. Of ze weet wat papa doet. “Toen ze kleiner was deed het haar niets, maar tegenwoordig vindt ze het heel erg interessant. Ze doet aan skiën en snowboarden. Als ik met haar op pad ga, dan doet ze zo van; ik ben een beetje bang, ik durf niet zo goed. Maar dat komt waarschijnlijk door mij. Omdat ik haar papa ben. Want van haar skicoach hoor ik dat ze makkelijk cliff jumps van 5 meter maakt…” We lachen. Hard. Ik zie het al voor me. Over een paar jaar zien we Xavier en Mila samen in een film. Ik vertel over mijn dochters Noa en Faya. 8 en 6 jaar. Beide skiën. Noa wilt heel graag leren snowboarden. Ik heb hen filmfragmenten laten zien van papa Xavier. Nu wilt Noa dit ook gaan doen. Heel, heel, heel graag. Nog geen enkele ervaring met poederrijden. Maar het virus heeft haar al te pakken. Goed zo!!! Twee trotse papa’s die over hun kinderen praten. Foto’s worden bekeken en anekdotes worden verteld.

Ons gesprek kan nog uren kunnen doorgaan. Maar het is wel goed zo. Langzaam maar zeker wordt het drukker om ons heen. We gaan naar de grote zaal om wat foto’s te maken. Ik bedank Xavier voor zijn tijd en moeite en wil hem een hand geven. “No problem. I really enjoyed it. Best interview ever…!” En hij geeft me een omhelzing. Zoals poederbroeders dat doen na alle mooie poederafdalingen.
Xavier de Le Rue. Op het scherm een geweldenaar waar je mond van openvalt. Maar persoonlijk een hele toffe openhartige gewone gezellige gozer.