In de tijd dat snowboarders nog niet skieden
én men de hele wereld én omliggende alpen nog ging veroveren met branie en ongebreideld enthousiasme
reed ik op een goddelijk ingegeven dag eens verse pow van wel zeker 4 centimeter ...
Orgastische vreugdekreten stootten we uit en grenzen werden vervolgens verlegd. Poeder rijden ; dat zouden we.
Maar poeder in een white-out met afgronden rondom overal en gezinnen met kleine kinderen thuis en dito knagend breintje deden me op zoek gaan.
In een ver afgelegen idyllisch valleike vol sneeuw, sprookjesachtige witte bomen en verse poederhellingen vond ik een superschoon, één uit de boekskes mooi gelegen, kapelleke.
Ik plantte m’n board in de fluffyfluffy-poeder én aarzelde de mysterieuze kapel binnen te stappen. Alhoewel de massieve houten deur wijdopen stond en er een aantrekkelijk warme gloed naar buiten woeide.
Twijfelend bekeek ik de indrukwekkende, openstaande deur. Boven de deur ontwaarde ik vier overduidelijke letters uitgehouwen in oud blauw arduin : een hoofdletter P, een I, een E en de afsluitende drukletter K. Mysterieus en onvatbaar.
Ik werd naar binnen gezogen.
Op de schamele houten banken in het kleine warme kapelleke zaten keuvelende wintermensen in ski- en snowboarduitrusting. Overleggend en gebogen over topografische kaarten met veel wit. Ik nestelde mij ertussen.
Vooraan stond een klein maar massief altaar en daarachter stond een ogenschijnlijk timide surfboy met wijd opengesperde armen. Onopvallend sloeg hij vanuit deze positie alles gade.
Om de vijf minuten ; het kan ook minder of meer zijn want ik was elk tijdsbesef kwijt ; maar vooral als er geroezemoes en vragen vanuit de kapel opsteeg ; declameerde de surfpriester met rustige maar overtuigende, duidelijke stem : Poeder Is Een Keuze.
Het geluid verstomde daarna en iedereen vol aanbidding dook weer in zijn kaarten, boeken, ervaringen, herinneringen, nieuwe vrienden, …
Weer vijf minuten later kropen de vragen van het kapel-volk weer de muren op waarna de opper-goeroe weer met wijd gespreide armen sprak : Poeder Is Een Keuze.
Wederom viel er een stilte vol innerlijke zielsbegoochelingen maar al vlug overnam wederom de knagende onrust het binnenste van de kapel.
Nog steeds in dezelfde sacrale houding oreerde de ondertussen tot pow-god getransformeerde altaarman voor de derde maal de woorden : P. I. E. K. !!!
Daarop verscheen opeens vanuit de powkapel een verblindende, zachtoranje lichtstraal die door het powglasraam een niet te weerstane bundel wierp op de omliggende powheuvels, bergen, bossen, rotsen, gipfels, couloirs, dropins, spines, …
We stormden hals over kop met z'n allen existentialistisch naar buiten en reden het Licht !!!
Eeuwige Dank Morris !!!
bericht aangepast door koen_djfistel op 20 okt 2020 22:10