Afgelopen najaar had ik het geluk om Travis Rice, de rijder van o.a. Quiksilver, te mogen spreken. Tijdens de lancering van the Art of Flight mocht ik me als een van de vele persmuskieten melden in Amsterdam Noord. Ik was iets te laat, maar gelukkig was meneer Rice nog later. Dat bood me de mogelijkheid om me vol te gieten met Red Bull en nieuwe mensen te leren kennen.
Uiteindelijk arriveerde Travis en na verloop van tijd mocht ik op audientie komen. Travis is door en door pro. Aardig, toegankelijk en uiteindelijk zag ik ook de glinstering in zijn ogen. The Art of Flight is een prima film, maar het over aanbod aan helicopters en schietgraag gedrag maakt dat hij voor mij als Europeaan toch wat ver van me afstaat. Om eerlijk te zijn heb ik betere films gezien en denk ik dat Travis ook beter kan dan dit. Goed, het weer zat niet altijd mee in zijn films maar hij is domweg meer een backcountry freestyler dan een freerider a la Jones of Xavier. En de stukken in de film waar hij dan ook dat doet waar hij goed in is zijn dan ook om een puntje aan te zuigen.
[img]http://farm7.static.flickr.com/6235/6328378776\_6a1db1da77.jpg[/img]
[b]Freestyle naar de Backcountry[/b]
En dus hebben we het al snel over die zaken die er wel toe doen. Travis is opgegroeid in het mhytische Jackson Hole wat veel van zijn cowboy gedrag verklaard. De ruimte is er eindeloos, de berg doet wat betreft proporties Europees aan, de backcountry is er zonder grenzen en wetende dat TGR, The Jackson Hole Air Force en Jeremy Jones er hun basis hebben geeft een idee van de context waar hij is opgegroeid.
Travis vader was lid van de skipatrol, maar van de JHAF (Jackson Hole Air Force) kreeg hij weinig mee. Hij was toen nog te jong maar is ze dankbaar voor wat ze gedaan hebben. Het feit dat de boundaries open gingen opende letterlijk voor velen de poort naar een nieuwe wereld. De poort om freestyle naar de backcountry te brengen. Waar Johan mij verbaasde met sicke beelden uit Alaska hebben Travis en Gigi (Ruf) mij versteld doen staan met freestyle beelden vanuit Alaska.
[img]http://cdn.snowboardermag.com/files/2012/01/Red-Bull-Supernatural.pre-credit-Danny-Zapalac.jpg[/img]
Maar voor dat ik overstap naar zijn Supernatural event drop ik hem nog even een wePowder boek in zijn handen. Ik vertel hem over het ontstaan, wat we doen en zie de glinstering. ‘Wanneer komt dit boek in het Engels?’ Nog even geduld is mijn antwoord. Het komt. Het komt en dan sturen we je zeker een exemplaar toe. Want Europa is redelijk onbekend voor hem. Hij kent St. Anton en dan is het al snel op, maar zou graag meer ontdekken. Net zoals hij ook meer van het surfen wil ontdekken. We hebben het kort over [url=http://www.lostenterprises.com/surfboards/shapers/matt-mayhem-biolos]Matt Biolos van Lost surfboards[/url] en de liefde die hij in zijn boards legt. Matt bleek enorm vereerd te zijn dat hij een board mocht shapen voor Travis. Want hoewel hij boards maakt voor de wereldtop heeft hij altijd meer willen snowboarden en nu Travis voor een board kwam maakte hem ubertrots.
[b]Super Natural[/b]
Goed, die Supernatural. Het voordeel van goede sponsors zoals Quiksilver is dat ze je in staat stellen om de lat te verleggen. Waar Terje de wereld de Artic Challenge cadeau deed, verrast Travis ons met de Supernatural.
Stel je voor. Een prive helling in de buurt van Whitewater, Nelson BC Canada, waar je in de zomer aan de slag mag gaan om obstakels te bouwen en misschien wel het sickste terrainpark ooit neer te zetten. Vorig jaar waren we zelf in Whitewater en dat is een vet gebied. Dat sicke terrainpark was zijn doel. Toen ik hem sprak vertelde hij er levendig over.
‘This ultimate snowboarding run is located within the 32,000-acre tenure of Baldface Lodge, one of Canada’s preeminent backcountry snowcat operations. Deep in the Kootenay Mountains of British Columbia, the 45+ degree slope nicknamed “Scary Cherry” is host to over 80 man-made features which took a crew of loggers five months to construct. Once snow accumulates on the features, a series of tree-line jumps, pillow lines, and more will emerge in the upper section of the course challenging even the most seasoned backcountry riders. The middle section will be host to an extra wide super-kicker where fresh powder landings will be kept intact so all the riders can throw huge, progressive tricks. And in the lower section of the course, a jib and rail garden will provide the final on-hill playground.’
En het werd dik. Misschien heb je het gemist maar hier wat beelden.
En uiteindelijk won Mr. Rice zelf. Ik zou hem graag nog eens ontmoeten. Na mijn tripje door Canada zou ik hem zo graag eens live door zo’n terrein willen zien knallen. Maar goed, wie niet?