‘You should go there man, the terrain is mind blowing’. Het waren de woorden van een Canadese vriend in het seizoen 2003/2004. Ik zat enkele maanden in Fernie, BC om een beetje te skibummen. Iedere ochtend de berg op, ongeacht de condities. Poeder rijden als er poeder lag en als er geen poeder lag een beetje de bovenbenen trainen met veel hikes en lange top to bottom afdalingen. Toch wilde ik per se ook in Kicking Horse skiën, die vier uur rijden moest geen probleem zijn, dan er maar heel vroeg uit.
Whitetooth Ski Area
Heel lang bestond het skigebied van Kicking Horse Mountain Resort nog niet. Tenminste, niet in de huidige vorm. In 1986 werd de eerste lift geopend en luisterde het naar de naam Whitetooth Ski Area. Het bestond eigenlijk alleen uit de Pioneer Chair en was eigendom van de community van Golden, het stadje in het dal. Het skigebied was alleen geopend van vrijdag tot en met zondag. Heel raar was dat niet. Er zijn in Canada en de VS best wel wat kleine skigebieden die maar drie dagen per week open zijn. Je moest dus zorgen dat je er op vrijdag was, dan had je de meeste kans op onverspoorde poeder. Alles veranderde echter in 1999, toen het Nederlandse Ballast Nedam het gebied overnam van de gemeente. Er werd een nieuwe gondel neergezet en hiermee was Kicking Horse een feit.
Veel vertical
Met die nieuwe gondel kreeg Kicking Horse een vertical van 1260 meter (2450 meter top en 1190 meter base) en werd er geweldig nieuw terrein geopend. Dat werd alleen nog maar beter toen in 2002 de stoeltjeslift ‘Stairway to Heaven’ werd toegevoegd. Ineens waren er vijf hele dikke bowls vanuit de lift bereikbaar. In de Crystal Bowl, Bowl Over, Fuez Bowl vind je lijnen die je soms alleen maar in je dromen kunt vinden. In 2010 werd de Super Bowl ook nog binnen de boundary getrokken.
Mogelijkheden
Dat eerste bezoek aan Kicking Horse was uiteraard een succes. Hoewel de poeder al verspoord was en je echt moest zoeken naar pockets, kon zelfs Stevie Wonder de uitdaging en de mogelijkheden van dit terrein nog zien. Dikke couloirs, cliffs van iedere hoogte en grote bowls zorgen ervoor dat je als fanatieke skiër of boarder hier een keer geweest moet zijn. Wanneer je ongeveer bij het midden van de berg komt liggen er bij vrijwel iedere afdaling moguls voor je klaar, of je moet het lange groene pad naar beneden volgen. Vervolgens kom je bij de gondel en herhaalt het hele riedeltje zich weer.
Waarderen
In die veertien jaar ben ik regelmatig terug geweest in Kicking Horse en leerde ik het gebied steeds beter kennen en waarderen. Ja, de poeder wordt snel verspoord en je moet er dus op het juiste moment zijn. En heel eerlijk heb ik in de ongeveer 20 dagen die ik in Kicking Horse geskied hebt maar twee ‘echte’ poederdagen gehad. Dat het dan geniaal is mag duidelijk zijn.
Van CPR naar toerisme
Ook het stadje Golden heb ik in de loop der jaren steeds beter leren kennen. Zoals wel meer ‘skitowns’ in BC draaide de economy vroeger op de Canadian Pacific Railway en de houtindustrie. Golden heeft het rauwe van toen nog steeds, maar daar is dus toerisme bijgekomen en dat heeft gezorgd voor een fijne sfeer. Bij ieder bezoek wordt er gegeten bij de Fire Pit, waar een hamburger met zo’n 600 gram vlees geserveerd wordt. Ontbijten doe je bij The Big Bend Cafe, dat downtown ligt. Ach, in die zin veranderd er gelukkig weinig in Kicking Horse. De vibe, de mensen, het terrein en de sneeuw zijn in die veertien jaar niet veranderd. En dat is wel zo lekker.