Tripreport: Andermatt en Corvatsch

Het is midden april, er ligt nog een dikke base in de Alpen, poederalert#28 is van kracht, een actief front beukt tegen de zuidkant van Zwitserland en dus mogen we weer. Tussen maandag en donderdag sneeuwt het intens waarbij de koudste lucht op donderdag wordt verwacht. Het gebruikelijke digitale verkeer komt op gang en al snel blijkt er een zetel in een auto en een slaapplek in centraal Zwitserland gereserveerd. Donderdagnacht arriveer ik ergens in een dorpje net ten noorden van de Zwitserse Alpennoordkam. In de verte zie ik het lampje op de Titlis flikkeren. Het klaart die nacht op en bij de eerste zonnestralen worden we wakker. Ik word beloond met een majesteus uitzicht op de besneeuwde toppen van de Zwitserse Alpennordhang. Met een verse koffie in de hand zijn we op vrijdagochtend en route richting good old Andermatt. De zuidstau is tot diep in de Gotthard gekomen en een blik op de webcam van de dag ervoor heeft me geleerd dat de toplift richting de Gemsstock op donderdag gesloten is gebleven. Verse sneeuw, een onverspoorde Gemsstock en een ontluikend zonnetje. Heel veel beter wordt het niet midden april.

Toch is de twijfel te proeven in de auto. De ‘Zwitser’ die ons onderdak biedt zat op donderdag nog in zijn korte broek op het terras te genieten van de zon en van de bij een zuidföhn zo kenmerkende milde temperaturen. Maar als we eenmaal de weg naar boven slingeren valt alle twijfel weg. In de verte is de Gemsstock te zien. Witter dan wit tegen een felblauwe achtergrond. Het is einde seizoen, een normale vrijdag, de parkeerplaats mager gevuld en de prijzen van de dagpas flexibel. Iets meer dan 50 Zwitserse Franken worden digitaal uitgewisseld en met een verse dagpas stap ik in de cabine. Boven wacht een mooi pakje puff en is het fris genoeg voor een puffy onder mijn shell.

8 uur later kijken we terug op een geslaagde dag. De poeder was fluffy en licht en de poederstress van een laag niveau. In de cabinelift is het tijdens iedere rit naar boven een gezellige boel. Onze Powfinders trekken de aandacht en al snel wordt de connectie gelegd: Powfinder > Morris > wePowder. Het zorgt iedere rit naar boven voor aangename gesprekken, maar vooral voor een rugzak vol met ideetjes wat we de komende jaren nog beter kunnen doen. Ik spreek Fransen, Amerikanen, Noren, Zweden, Engelsen, Zwitsers, Duitsers, Fransen en Nederlanders. Allemaal met een dikke smile op hun gezicht. En wie in april nog de afdaling via het Felsental en de Geisgratt tot in het dorp mag doen kan zich gezegend voelen. Dat later op de dag de lucht weer betrekt en de sneeuw minder wordt kan de pret niet drukken. Op naar huis, morgen een nieuwe dag.

Zaterdagochtend zitten we al weer vroeg in de auto. Andermatt laten we rechts liggen net als Flumserberg, Flims, Savognin en Bivio. Via de Jullierpas rijden we richting de Oberengadin en als we de daling inzetten richting Silvaplana zien we de Corvastch voor ons liggen. De lucht is wederom strakblauw en op de noordflanken van de Corvatsch blijken nog grote stukken onverspoord te zijn. De Oberengadin en met name St. Moritz zijn triple A locaties. Het leven is er duur en het publiek net wat anders dan in Andermatt. Minder freeride, meer zien en gezien worden. Voor de dagpas vragen ze de hoofdprijs. Bijna 80 Zwitserse Franken worden overgeboekt die achteraf iedere Frank waard blijkt te zijn. Les conditions sont excellent. Een dag vliegt voorbij en Corvatsch levert. Super Marioland ligt er fantastisch bij, net als de noordwand van de Corvatsch. Overal ligt er poeder van premium kwaliteit en de poederstress is van een zeer laag niveau. Ook hier blijkt de Powfinder> Morris > wePowder een verbindend element en we besluiten de dag bij de Hossabar met een biertje met onze nieuwe Franse en Spaanse poedervrienden. Niet te veel bier, want in de avond rijden we weer terug richting het financiele hart van Zwitserland. Twee dagen poeder, maximaal plezier. Zoals verwacht trekt het die nacht dicht en de zondag laten we voor wat het is. Het was een trip van minder dag 72 uur die voor mijn gevoel weer een maand duurde.

Poeder in april? Ja, graag. Ik ga nu weer even in de ruststand, maar wetende dat het sneeuwdek dik is en een aantal gebieden tot ver in mei open blijft vermoed ik dat deze winter voor mij nog niet voorbij is. Het is nu rustig wachten op een volgend alert.